Henk van Mierlo
- Datering van de gebeurtenis: 1945 - 1951
Wanneer mijn vader dit liedje op de radio hoorde, zong hij steevast "Beestjes uit mijn kinderharen" mee.
Vorige week was ik op zoek naar het beeld van de Goede Herder dat in mijn jeugd (in de veertiger jaren) op de speelplaats van de Pius X school tegen de achtermuur van het patronaat aan was gemetseld.
Ik had dagen lang tijdens het speelkwartier met bewondering naar de kunstenaar staan te kijken die een hele stelling had gebouwd waarop hij later het beeld aan de muur kon aanbrengen. Ook werden er de nodige bloembakken voor gemetseld De peinzende uitdrukking van het mannenfiguur met het schaap op zijn schouders sprak mij erg aan.
De onthulling (omstreeks 1948??) was een heuse plechtigheid waarbij Pastoor Bannenberg het beeld zegende en het koor van Frater Frederico stichtende liederen zong. (afb1.)
Het beeld is er nog steeds. Samen met Rien van der Heijden, schrijver van zoveel artikelen over de Theresia parochie, ben ik op de speelplaats gaan kijken.
Het patronaat (afb. 2) is al jaren geleden afgebroken en heeft plaats gemaakt voor lokalen voor de kinderopvang. Maar het beeld is gered. Het is opnieuw ingemetseld, dit keer naast een van de ingangen van de school, die tegenwoordig "De Stappen" heet.
Of het expres gebeurt om andersdenkenden niet tegen het hoofd te stoten weet ik niet, maar het is bijna helemaal overwoekerd door de klimop die weelderig tegen de gevel van de school opgroeit. De foto hiernaast (afb.3) van een jaartje of wat geleden, geeft nog enig zicht op het beeld, maar nu is alleen het in de sokkel gegraveerde onderschrift "De Goede Herder" nog enigszins te lezen. Ik vraag me af wat er met het beeld gaat gebeuren als de school straks, na het gereed komen van de nieuwe, gesloopt wordt.
Het hoeft van mij niet persé, maar het zou toch als overblijfsel van het "Rijke Roomse Leven" niet zondermeer verloren mogen gaan, net zoals het 't St. Josephbeeld (afb.4) uit de gevel van het administratiegebouw over de Broerestraat waarschijnlijk vergaan is, want nostalgische waarde heeft het wel.
Ik zei al dat mijn vader altijd "Beestjes uit mijn kinderharen" zong. Op de gang van de school hingen een soort blauwe plastic zakken. Rien vertelde mij dat dit luiszakken waren en dat deed mezelf aan mijn beestjes uit mijn kinderharen denken.
Ik denk niet dat ik de enige ben die hier hele enge dromen aan overgehouden heeft; je zit in de klas netjes te schrijven en ineens valt er een luis op je schrift. Als je hem met je nagel kapot drukt, geeft dat meteen een vlek op het papier, dus is het zaak het beestje op het hout van de bank kapot te knippen dat is tenminste weg te poetsen.
Thuis maakte je daar melding van en dan kwam de hele marteling van de stofkam. Soms wel een kwartier tot alle luizen waren verwijderd (krijg je ook al jeuk??). En dan was er natuurlijk de netenkam (afb. 5), die was nog gemener met die lange scherpe tanden. Dat deed echt zeer aan je hoofd.
Natuurlijk moesten mijn zusjes en broertje er dan vervolgens ook aan geloven, maar dat was hun eigen schuld in mijn ogen. Ík kon er tenslotte ook niks aan doen dat zíj met die beestjes thuis waren gekomen.
Henk van Mierlo
Nuenen
Bron: de foto's zijn door Rien van der Heijden en de werkgroep "Theresia in de schijnwerpers" welwillend ter beschikking gesteld. Dank daarvoor.
