Henk van Mierlo
- Geboortedatum: 05-06-1961
- Sterfdatum: 03-04-2010
Het was 5 juni 1961, we woonden vanwege de woningnood in bij onze Pa aan de H.Berkvensstraat 11, een kamertje onder de dakpannen van nauwelijks acht bij drie meter vloeroppervlak en een schuin dak
Joleintje onze oudste, was even op de andere kamer gestationeerd omdat mijn vrouw om de 10 minuten weeën kreeg en inmiddels de verloskundige Mevr. Ramperti was gewaarschuwd.
Ze kwam binnen, keek Annie aan, en zei "dat gaat nog effe duren". Uit haar tas kwam een kruiswoordpuzzel en een potlood. Ze wilde net gaan zitten toen de bevalling begon. Tien minuten later stond ze met een wolk van een baby van maar liefst acht pond in haar handen. Jeannette moest ze gaan heten, naar de oudste zus van Annie.
Jeannette was door de snelheid van de geboorte en haar gezicht een beetje "opgeblazen". Ze had wat kleine bloedinkjes op haar bolleke en zag een beetje geel.
Pastoor Koos Verschuuren van de Theresiaparochie kwam hoogst persoonlijk op kraamvisite en zei dat ons kindje geelzucht had.
Toen Ramperti weer langs kwam zeiden wij tegen haar wat de pastoor gezegd had.
"D'n pastoor moet z'n èège mar meej z'n kèèrsen en de heiligen bemoeien" was haar kordate antwoord.
In 2001 werd bij Jeannette borstkanker geconstateerd. Even dacht ze nog dat alternatieve geneeskunde haar zou helpen, maar nadat we samen de Anthony van Leeuwenhoek kliniek in Amsterdam hadden bezocht voor een second opinion, heeft ze zich bij de onvermijdelijke amputatie neergelegd; de tumor zat op een dusdanige plek dat gedeeltelijk verwijdering onmogelijk was.
Daarna kwam de chemotherapie en het (mooie) kale kopje (afb. 1), wat stilaan weer aangroeide. haar borst werd gereconstrueerd en alles leek goed te gaan tot in september 2005 opnieuw de kanker werd waargenomen, ditmaal zo ernstig dat de oncoloog de woorden "ongeneeslijk" en "opgegeven" in de mond nam.
Even dacht ik dat Jeannette de strijd zou opgeven, maar nadat we haar ervan overtuigd hadden dat wij haar nog niet kwijt wilden, ging ze opnieuw de o zo zware chemotherapie aan.
Ditmaal met de ijskap, die voorkwam dat haar haar opnieuw uitviel.
Ik ben een paar keer met haar mee geweest en ik vond het een crime. Die kap moest een uur van tevoren op om haar hoofd af te koelen, en na de infusie van de Chemo moest die nog een uur blijven zitten. Zo was ze al gauw 3,5 uur bezig.(afb. 2)
En door die onderkoeling van je hoofd word je zo duf.
En dan de nawerking: ziek, zwak en misselijk zoals ze zelf placht te zeggen.
Na afloop van die therapie (haar lokken bleven behouden) kwam een hormoonkuur, die gelukkig aansloeg en bij de zoveelste controle werd nog wel iets gezien, maar het was bijna weg. Ze liet weer van foto's van zichzelf maken en noemde zich "de nieuwe Jeannette" (afb. 3)
In mei 2008 opnieuw een tegenslag het was weer aangegroeid en wéér een chemotherapie, ditmaal maar zonder ijskap.
Inmiddels, januari 2009, zijn de uitzaaiingen weer meer de helft afgenomen en is Jeannette weer aan een nieuwe hormoonkuur begonnen.
Wat een vechtlust !
En, burgemeester Vreeman, als u dit leest: Ik vind dat mijn dochter een lintje verdient.
de trotse Pa,
Henk van Mierlo, Nuenen
