- Geboortedatum: 19-05-1928
- Sterfdatum:
Een kwade hond.
Op maandag 12 augustus 1935 kwam ik in Het Nieuwsblad v.h. Zuiden, evenals in de Tilburgsche Courant ongewild in het nieuws. Op die ochtend was ik met kinderen uit de buurt op de plaats aan het spelen, onze waakhond, (een groenendaaler), lag daar overdag aan de ketting omdat het geen lieverdje was. Ik wilde stoer doen en aan mijn vriendjes laten zien dat ik niet bang van hem was. Ik ging op mijn knieën zitten en legde mijn hoofd op zijn rug, hij draaide zijn kop om en beet meteen in mijn gezicht. Waarom hij dat deed is tot op heden nooit duidelijk geworden. Ik gilde het uit en probeerde los te komen wat me naar enige tijd lukte. Al kruipende probeerde ik binnen te komen maar kwam halverwege mijn opa en moeder tegen die op mijn gekrijs afkwamen. Mijn opa die bij ons inwoonde wikkelde meteen wat handdoeken om mijn hevig bloedend hoofd terwijl de huisarts, (dokter Smals uit Loon op Zand die in Tilburg veel patiënten had) gewaarschuwd werd. Inmiddels hadden de buren de ziekenauto gebeld.
Bij toeval arriveerde zowel de ziekenauto als de huisarts tegelijkertijd. De huisarts keek even vluchtig naar het gebeuren en stuurde de ziekenauto weg met de woorden "dit kan ik hier alleen wel af". Wij waren particulier verzekerd en hier viel wat te verdienen. Later verklaarde hij dat hij de zaak toch verkeerd had ingeschat want toen al het bloed verwijderd was bleek mijn wang gescheurd te zijn vanaf mijn mondhoek tot mijn oor en hing mijn oorlel half los.
Daar de dokter A had gezegd moest hij ook B zeggen en moest er dus gerepareerd worden. Daarvoor werd ik op de keukentafel gelegd, en opa moest mij vasthouden. Omdat in die tijd de penicilline nog niet bekend was en jodium zowat het enige ontsmettingsmiddel was, werd de wond met pure jodium gereinigd, wat natuurlijk nogal pijnlijk was en ik dat duidelijk liet horen door alles bij elkaar te krijsen. Vervolgens werd alles zorgvuldig gehecht en mijn hele hoofd werd met verband en watten ingepakt. Toen de dokter na een paar uur vertrok zei hij nog wel, dat als het zou gaan zweren, ik niet te redden zou zijn, dus werden het spannende dagen voor mijn ouders.
Daags daarna was door zwellingen mijn hoofd eens zo groot geworden en de zusters van het witgele kruis kwamen de eerste tijd 2 maal daags de wond zuiveren en opnieuw verbinden.
Mijn lippen waren zo dik geworden dat ze open barstten en dreigden aan elkaar te groeien. Om dit te voorkomen moesten deze ook enkele keren per dag losgemaakt worden. Het was heel warm weer en daar we last kregen van vliegen die steeds op die open lippen gingen zitten, werd besloten om een oud glasgordijn over me heen te leggen.
Een tante die wel eens wilde zien wat er eigenlijk gebeurd was kwam eens kijken. Toen de zusters het verband verwijderd hadden, viel ze prompt flauw.
Alles bij elkaar is het nog goed afgelopen en na een paar maanden kon ik weer naar school met wel een groot litteken op mijn gezicht, (op de foto nog zichtbaar) wat ik nog enkele keren heb moeten tonen aan collega's van dokter Smals. Hij was er trots op dat hij dit had geklaard. Wat er verder met de hond is gebeurd, zal ik hier maar achterwege laten, hij bracht het er slechter af dan ik.
Dit is een waar verhaal, zo ging dat in die tijd.
T.H.
