- Datering van de gebeurtenis: Schrijfwedstrijd 2007
Dit verhaal werd ingezonden voor de schrijfwedstrijd 'De zomerse geheimen van Tilburg'. Deze wedstrijd is onderdeel van 'Tilburg Schrijft', een samenwerking van Cultuurmanifestatie Tilburg 2007 en OBT Midden Brabant.
De zomer in Tilburg van 2007 had gevolgen op cultureel historisch gebied.
Ze zagen elkaar weer terug bij La Poubelle.
Hij had een behoorlijke deuk opgelopen, en zijn glans was ook wel eens beter geweest.
En dan het geluid wat hij nog voort zou moeten kunnen brengen...
Daar durfde hij helemaal niet meer aan te denken!
Wat voor indruk zou ze van hem hebben?
Hij keek naar haar, maar durfde niets te laten merken.
Als haar ogen een teken zouden zijn van de inhoud van haar ziel dan was er nu volop droefenis.
Huilen met de pet op! Zoiets zou zijn opa gezegd hebben als die gezien had wat hij nu zag.
Ze was vuil en naakt, er was dus niets om dat blote lijfje mee te verhullen.
Maar je kon zien wat voor een schoonheid ze in het verleden geweest moest zijn.
Hij had er wel vaker zo een gezien, maar dat was lang geleden.
In de fabriek waar hij nieuw en glimmend op een klant had staan wachten.
Midden in het zicht, op de bovenste plank waar ruimte genoeg was en waar de mooiste exemplaren op stonden. En dan ook nog op de juiste temperatuur, en het beste licht. Hij was het waard geweest om gezien te worden!
Maar zoals hij net vertelde, dat was erg lang geleden.
En dat was in betere tijden, zo gaat het toch altijd!
Vervelende dingen wil je vergeten, die wil je jezelf niet meer herinneren.
Maar mooie herinneringen, daar wil je met alle plezier aan terug denken.
En zelfs die ga je dus vergeten op je oude dag!
Totdat hij haar vandaag dus ineens zag liggen, een zoete herinnering was terug.
Een warm bad zou wonderen voor haar doen, en een leuk jurkje de rest!
Ze leek wel heel erg veel op de mooie pop van Marietje, het dochtertje van directeur Kessels.
Die had ook wel eens zo'n pop op de arm gehad.
Dat was een van de laatste keren dat hij het meisje gezien had.
Het waren gelukkige dagen in de werkplaats geweest, maar op een dag was dat ineens voorbij.
Op de fabriek werd wel gewerkt, maar daar was ook alles mee gezegd, de pit was eruit!
Er hing soms een akelige sfeer, er was in die jaren veel verdriet geweest.
Het was erg lang geleden maar hij had het nooit vergeten.
Hij keek nog eens stiekem naar haar, en zag dat ze van de sorteerband afgleed.
En ze viel in een andere bak als waar hij heen ging.
Verdorie, dacht hij, had ik nou maar laten merken dat ik haar gezien had!
Te laat! Stom van me!
Ze had het koud, ze voelde zich heel erg vies, en was alle gevoel voor plaats en tijd kwijt.
Haar leven was zo mooi geweest, maar nu had ze naar haar gevoel toch wel het einde bereikt.
Zo hoefde het van haar niet meer.
Ze was een ding geworden, iets waar niemand meer om gaf, er was niemand meer die haar met liefde en trots vast hield.
Ze droomde nog wel eens over "vroeger". Dromen kan geen kwaad, het sust je soms in slaap.
Maar als je dan wakker werd op een plaats zoals deze! Haar leven was nu een complete nachtmerrie geworden!
Had ze maar een jurkje aan, dan zou ze zich niet zo bloot en akelig voelen!
Alles en iedereen bekeek haar onverschillig.
Hier was ze niets bijzonders, dat had ze al gemerkt.
De handen die haar op deze band gelegd hadden waren wel warm geweest, maar ook hard.
Ze was zonder twijfel niet op weg geweest naar een lief moedertje zoals ze vroeger had.
Tussen wat boeken zag ze iets blinken, met een warme koperen kleur.
Zonder twijfel was dat ook iets moois geweest, dat kon bijna niet anders. Er kwam een herinnering boven, iets van lang geleden.
En op het zelfde moment dat ze het weer wist zag ze dat het voorwerp uit haar gezichtsveld verdween.
Ze viel naar beneden...tot ze boven op wat ander speelgoed terecht kwam. De grote bak waar ze nu in lag werd op een wagen een hal in gereden, ze werd vastgepakt en goed bekeken voor ze op een stellingkast werd gezet.
Dus geen bad, en geen jurk! Nee, dan had ze het in een ver verleden beter gehad! Het mooiste waren haar jeugdjaren geweest, ze was verwend. Ze had geen kou gekend, werd op tijd gewassen en aangekleed. En vaak op de arm gedragen zodat iedereen kon zien hoe mooi ze wel niet was.
En dat was opeens voorbij geweest.
Toen bleef ze alleen achter in de poppenwieg, en er werd niet meer naar haar omgekeken. Later had ze had lang in het donker in een doos gelegen, de mensen waren haar vergeten.
Tot de doos, waar meer speelgoed in gezeten had, bij een aardige dame kwam die haar met veel liefde gewassen had. En ze had een prachtige jurk aangekregen.
Niet nieuw nee, maar wel schoon. En ze was met een heleboel anderen. Nooit meer alleen. Er kwamen geregeld bezoekers, en die mochten je niet oppakken, maar wel naar je kijken.
Alleen de mevrouw die de baas was, die pakte haar soms in haar handen en legde dan aan bezoekers uit hoe bijzonder ze was geweest.
Op dat moment zag in dezelfde hal een grote hoge kast staan. En daar werd het eens zo mooie koperen blaasinstrument bovenop gelegd.
Ook al niet gepoetst..., ze wist zich te herinneren dat hij nog mooier kon zijn dan dat hij nu was.
Maar ze gingen wel liefdevol met het instrument om, hij werd met de deuk tegen de muur gelegd.
Niemand zag zijn beschadiging.
Ze keken elkaar aan, en herkenden elkaar: de trompet en de schildpadpop.
Wat was dat lang geleden...'n mensenleven geleden of nog langer.
Tijdens de nachtelijke uren konden ze met elkaar praten. Niemand stoorde zich aan de fluisterende woorden, en aan de herinneringen die ze samen hadden.
Het waren ook herinneringen aan een gruwelijke zomer in 2007.
Er was volop liefde, maar geen geld!
En er was veel gepraat, overlegd, soms zelfs gesmeekt, en tot de allerlaatste minuut was er echte hoop geweest, op een eerlijke kans, op overleving. Maar ook op wijsheid van de overheid.
Maar die hadden iedereen in de kou laten staan.Veel burgers beseften dat ze trots moesten zijn op bepaalde bezittingen uit het verleden.
Zij waren voorwerpen afkomstig uit een tijd die men zich wilde blijven herinneren. Waarom werden ze dan als oud vuil aan de kant gezet?
Dood is dood, en weg is weg!?
Het was eigenlijk nooit anders geweest.
Er werd vroeger ook nooit naar voorwerpen geluisterd, of rekening met ze gehouden.
Maar als ze verdwenen waren dan deed men veel moeite om ze na te maken. Om die tijd terug te halen.
Goede herinneringen zijn belangrijk voor mensen.
En er waren er ook genoeg geweest die wel hun best hadden gedaan om deze onwaardige behandeling te voorkomen.
Die mensen hadden de voorwerpen in ieder geval op waarde geschat. Jammer genoeg was dat zonder resultaat gebleven.
Op zaterdag 18 augustus op het einde van de zomer 2007 stond het in de krant:
Muzima nog steeds dakloos.
Cultureel en industrieel erfgoed kun je over vijf jaar alleen nog maar naar de schroothoop brengen...
en
Te koop:
Monumentaal pand Telefoonstraat 13-15, momenteel bekend als het Tilburgse Poppenmuseum.
En dat was dus hun einde geweest, niets om verder geheimzinnig over te doen!