- Datering van de gebeurtenis: Schrijfwedstrijd 2007
Dit verhaal werd ingezonden voor de schrijfwedstrijd 'De zomerse geheimen van Tilburg'. Deze wedstrijd is onderdeel van 'Tilburg Schrijft', een samenwerking van Cultuurmanifestatie Tilburg 2007 en OBT Midden Brabant.
Ze waren met zijn drieën afkomstig van het moederschip dat met een speciale missie vanuit Alpha Centauri op pad gestuurd was.
Omdat zij en twee van haar vriendinnen zich niet gehouden hadden aan de regels die er op hun basis gehandhaafd moesten worden, hadden ze een strafopdracht te vervullen.
Iets waar ze verschrikkelijk verontwaardigd over waren, maar ja, ze hadden weinig in te brengen. Het was het verstandigste om de order zonder verdere discussie maar gewoon op te volgen!
Binnen 3 uur tijd moesten ze een opdracht uitvoeren in dat piepkleine strookje land ten oosten van het stuk zee wat verder tegen het westelijke vasteland aan lag.
Er was weinig bekend over dit relatief kleine land. Het moest overbevolkt zijn, en vol hoge gebouwen staan, dus waarschijnlijk saaier dan saai!
Ze vond heel deze planeet saai, als je het ene stuk gezien had kon je al bijna voorspellen hoe het andere deel eruit zou zien.
Samen hadden de drie in goed overleg het landje simpelweg in drie bijna gelijke stukken verdeeld.
En in het midden van het land stelden ze hun antennes op dezelfde frequentie in, ze moesten hun tijd in de gaten houden, dat was erg belangrijk.
Als raszuivere Centauri had ze geen probleem om haar uiterlijk onmiddellijk aan te passen.
Er was keuze genoeg vond ze. Als ze de aardbewoners die er rondliepen zo eens bekeek, zou ze er niet opvallen!
En nu een grote stad in, er moest immers iets mee teruggebracht worden wat de moeite waard zou zijn.Een voorwerp dat meteen aan zou geven dat ze haar opdracht serieus genomen zou hebben. Dat voorwerp kon haar rehabilitatie bevorderen. Niet alleen als bewijsstuk van haar tocht naar dit gedeelte van de aarde, maar het moest ook iets zijn waar zij als grote groep Centaurie's niet van op de hoogte zouden kunnen zijn.
Deze stad was raar van vorm, geen echte vaste kern, van bovenaf hadden ze al gezien dat ook de ligging van de straten opmerkelijk anders was. Het leek een horizontaal uitgerekte stad, er waren driehoeksvormen aanwezig, en amper lage bebouwing. Ook waren er gedeelten met straten in cirkel en stralenvorm. En kaarsrechte waterstelsels, die vol vaartuigen van verschillende afmetingen lagen.Bedrijvigheid, ja dat was het woord wat in haar op kwam tijdens haar eerste waarneming.
In deze stad, "Tilburg" geheten, daar wilde ze eens een kijkje gaan nemen.
Ze had voor de landing al wat zitten peilen en nameten. De stad lag nu aan zee, maar blijkbaar was dat in de afgelopen eeuwen zo ontstaan.
In een ver verleden sprak men over water, moerassen en uiteraard vaste grond, maar zowat een hele eeuw later was er een grote verandering gekomen.
Alle gronden ten westen van deze stad waren verdwenen! Terwijl uit de gegevens toch op te maken was dat er veel meer grond buitenstads geweest moest zijn.
Er waren in een ver verleden meer steden geweest, en meer land.
Wat haar meteen op viel was de enorme drukte in de straten. Geen wonder dat de gebouwen hier tot in de wolken stonden, waar moesten al die mensen anders verblijven en kunnen schuilen bij gevaren!
En dan het uiterlijk van deze planeetlevers, nog nooit had ze zoveel verschillen gezien. Alleen al de structuur van hun haren, de verschillende tinten huid en kleuren van kleding. Zij viel blijkbaar niet op, dus de opdracht om op te gaan in de menigte was dus geen probleem gebleken.
Ze bewoog zich naar een vrij laag gebouw wat toch bijna centraal tussen de hogere bebouwing ingeklemd lag. Het was echt oud, ze had er ooit tijdens geschiedenisles wat over gelezen. Kantelen, en torens dat waren de namen van de dingen die ze zag. Uit welke tijd kwam dit gebouw eigenlijk? Het was eigenlijk weinig imposant, maar omdat alles in de stad strak vormgegeven was viel dit gebouw op... anders van kleur en vormgeving.
Het was bij dit bouwsel nog drukker dan in de straten waar ze al doorheengegaan was.
De kleding van de levers die dit gebouw in en uitliepen was anders, wat potsierlijker dan van planeetlevers die ze tot nu tegen was gekomen.
Ze begon deze opdracht al wat leuker te vinden, en ze voelde met haar tentakels aan dat hier misschien wel iets te vinden was!
De opdracht was zo gesteld dat het mee teruggebrachte bewijs ook interessant voor de eigen groep Centauri's moest zijn.Natuurlijk moest het ook een tijdsbeeld weer kunnen geven. Alleen al door wat langer naar bepaalde objecten te kijken kon ze de beelden van voorwerpen die ze waarnam in haar brein op slaan. Op de gebruikte grondoppervlakte had men ook een behoorlijke leefruimte voor veel levers neer kunnen zetten. Er moest dus een grondige reden zijn om dat tot nu toe niet te doen. Het gebouw leek haar wel waardevol, maar te groot om mee te nemen.
Onopvallend bewegend liep ze wel wat meer tussen de levers door, ze probeerde meteen het gesprokene wat ze hoorde om te zetten in haar eigen taal.
Tussen hen in liep ze via stenen trappen het gebouw in en gaf haar ogen goed de kost.
Ze kwamen in een natuurstenen hal waar de kilte onprettig aanvoelde na de warmte van buiten.
In de hal hing naast een prachtig gekleurd glazen raam een ouderwets groot beeldscherm. Het raam gaf een tijdsbeeld aan en een tekst waaruit bleek dat de bevolking, dus de levers van deze stad gevrijwaard waren gebleven van een verschrikkelijke ziekte. Dit moest wel een bijzondere groep levers geweest zijn, of uiteraard een heel erg gevaarlijke ziekte! De gebeurtenis was erg lang geleden, maar het leek een belangrijke plaats in te nemen centraal in de ruimte waar ze zich bevond. Het was ‘n bijzonder mooi raam, behoorlijk uniek in zijn soort.
Zou dit raam misschien in aanmerking komen en waardevol genoeg om mee terug te nemen als bewijs van haar aanwezigheid? Het was in ieder geval eenvoudiger mee te nemen dan het hele pand!
Ook het scherm wat naast het raam tegen de muur hing bekeek ze wat beter, en er was een teruglopend cijfertijdstip op te zien.
Iedereen leek hier danig van onder de indruk, er hing een bepaalde spanning in de ruimte.
Op een gedeelte van het scherm waren ook bewegende beelden te zien. Ze kon niet goed plaatsen uit welke tijd of van welke locatie deze waren.
Het leek op een terugtijd, en de vele levers leken diep onder de indruk van alles wat er te zien was.
Nu was het intussen steeds drukker geworden, en in deze ruimte was het nu wel erg vol.
Blijkbaar kwam er een erg belangrijke lever de ruimte binnen, het werd op wat gefluister na opvallend stil.
In zijn handen droeg hij een titaniumkleurige capsule.
Hij legde de capsule heel voorzichtig op een donkere glazen plaat.Vanaf een afstand kon ze de tekst lezen die in de capsule gegraveerd stond:
Cultuurmanifestatie 22 september 2007 Zomerse geheimen van Tilburg.Te openen ter lezing en herinnering na de datum 21 september 3007.
Ze nam een aanloop... en voor ieders verbaasde blikken vloog ze over hun lichamen heen naar de glazen plaat.
In een snelle beweging griste ze de capsule van de tafel en vloog als in een flits door het prachtige raam wat in duizenden stukjes uiteenspatte.
Voor dat de vereiste 3 uren om waren kon ze contact opnemen met haar schip, en hopelijk hadden haar vriendinnen net zoveel geluk gehad als zij vandaag!
Opdracht gegeven....Opdracht volbracht....Einde missie!
Levers zijn (Tilburgse) aardbewoners
Alpha Centauri = een verre planeet
Planeetlevers = mensen
Terugtijd = verleden
Het bewuste raam bevindt zich in het Paleis Raadhuis in Tilburg, geschonken door dankbare burgers van de stad Tilburg na de pokkenepidemie in 1951.