- Datering van de gebeurtenis: Schrijfwedstrijd 2007
Dit is een bijdrage voor Tilburg schrijft...
Lees het verhaal in de context van de tijd van toen, de jaren 60. Lees het zoals de stad Tilburg toen was, gezien door de ogen van een kind.
Dit verhaal is verweven met waargebeurde feiten en herkenningspunten: de bankroof, de lindeboom en de geparkeerde auto's op de Heuvel, de brand van het "Ave Maria" klooster aan het Columbusplein, de speelgoedwinkel in de Heuvelstraat, de dierenwinkel in de Bisschop Zwijsenstraat, de bakker op de hoek, de Volt, de meest bekende kinderarts Dokter Albers in Tilburg uit die tijd, en de toenemende emigratie in die jaren.Ook de komst van de Euro is in feite belangrijk.
Herkenbaar voor hen die opgroeiden in Tilburg Zuid Broekhoven 1.
Met 3 dubbeltjes in zijn zak voelde hij zich al een hele vent. Hij had ze zelf verdiend met het helpen van oma, de buurman en de buurvrouw aan de andere kant. En vandaag had hij de kans om er s'middags in zijn eentje tussenuit te knijpen, de dubbeltjes brandden in zijn zak.
Moeder moest met de kleintjes naar de kinderarts, een heel eind lopen. Ze moest vlakbij de Ringbaan Oost zijn, dus hij had een hele vrije middag in het vooruitzicht, ....als het hem opgedragen karweitje klaar zou zijn!
Vlak nadat moeder vertrokken was, en hij de vaat helemaal in zijn eentje weggewerkt had ging hij de deur uit.
Hij had geen vast plan, maar wilde in ieder geval even naar de speelgoedwinkel in de Heuvelstraat, van Nunen-Boes. Misschien kon hij wat knikkers kopen, of een nieuw zakmes om mesje pik mee te spelen!
Natuurlijk mocht hij niet alleen naar de binnenstad, maar hij wist best hoe hij lopen moest, hij was geen kleuter!
In de winkel bleek dat hij aan die 3 dubbeltjes toch niet genoeg had om zijn wensen te vervullen, misschien kon hij ze beter goed bewaren, en meer sparen, dan had hij ook meer te kiezen.
Het was rustig in de Heuvelstraat en hij drentelde op zijn gemak de winkelstraat door richting Heuvel.
Niemand keek er van op dat het manneke daar in zijn eentje liep.
Vlak bij de Heuvel aan het einde van de winkelstraat stond de ijscoboer op de hoek. Hij bezweek voor de verleiding van een klein ijsje van de kar, zo had hij toch wat extra's voor zijn geld. Met de rest zou hij gaan sparen.
Onder de lindeboom ging hij in het gras zitten, genoot van zijn ijsje en keek wat rond.
Mooie auto's stonden er geparkeerd. Hoeveel dubbeltjes zou 'n auto eigenlijk wel niet kosten? Zou hij later ooit zo'n ding hebben, of net als zijn vader altijd met de fiets naar zijn werk moeten?
Zijn ouders spraken s'avonds vaak over emigreren naar Australië, daar moest het allemaal erg fijn zijn. Vader zou daar een betere baan kunnen krijgen, en het was er altijd goed weer.
Misschien zou vader in Australië zoveel verdienen dat ze ook een auto konden kopen. Dat zou natuurlijk wel erg fijn zijn, vooral voor moeder en de kleintjes.
Opeens hoorde hij glasgerinkel en hij keek naar de richting waar het geluid vandaan kwam.
Hij stond op, nieuwsgierig als altijd, en wilde weten wat er aan de hand was. Maar het leek wel of hij de enige was die het geluid gehoord had! Toen hij wat verder liep zag hij drie mannen naar buiten komen, ze kwamen uit de bank. Hoewel ze niet renden viel hun manier van lopen op, ze leken op hun hoede te zijn, en liepen erg snel de richting in van een auto die naast de stoep stond te wachten.
Hij zag dat de mannen die in de auto stapten in hun haast iets lieten vallen, een papieren buil.
Terwijl de auto met een spuit gas wegreed liep hij zo snel mogelijk naar de hoek van de Tuinstraat en pakte de buil op. Niemand zag wat hij deed. Wat verderop uit het kantoor van de krant kwam een man naar buiten, en er werd heen en weer geroepen door mannen die de bank uit kwamen lopen.
Aan de overkant, dus aan de kant van de bank zag hij glas op de stoep liggen. Hij had het dus goed gehoord! Met de buil in zijn handen bleef hij staan kijken wat er verder gebeurde.
Er kwam politie aangereden, en mensen werden gemaand om door te lopen. Hij wilde de agent vertellen van de papieren buil, maar die keek hem boos aan en zei: "Naar je moeder toe jongen, je loopt hier alleen maar in de weg, hup, wegwezen".
Hij droop af, maar hoorde al lopende over de Heuvel de mensen tegen elkaar zeggen dat het een bankroof was geweest.
Maar die buil dan, die de mannen hadden laten vallen, wat moest hij nou doen? Niemand schonk veel aandacht aan hem terwijl met zijn plaksnoetje van het ijs en zijn broek vol vegen tussen de mensen ging staan om mee te kunnen luisteren. De klok van de kerk sloeg en het drong tot hem door hoe laat het al was. Hij ging op een drafje richting huis aan, de voor hem bekende weg, langs de Bakker op de hoek schuin de Bisschop Zwijsenstraat in.
Hij moest even uitpuffen bij de etalage van de dierenwinkel, want hij had steken in zijn zij van het snelle lopen.
Daar zette hij de buil op de rand van de vensterbank, voorzichtig, oplettend dat er niemand over zijn schouder mee zou kijken. Die hondjes voor hem in de etalage konden immers niets verklikken van wat hij te zien zou krijgen!
Het was geld! Een dik pak geld, met een elastiek eromheen, en wat spaarbankboekjes, hij durfde ineens niet langer te kijken, rolde de bovenkant weer op zodat er niets uit kon vallen. Wat nu? Wat moest hij doen? Geld, veel geld, zoveel had hij nog nooit gezien!
Terwijl hij de dorst en de steken in zijn zij spontaan vergeten was, liep hij verder richting huis.
Op de kerktoren zag hij hoe laat het was, hij moest opschieten, stel dat moeder al thuis was? Ze ging er van uit dat hij de hele middag buiten gespeeld zou hebben, in de buurt van het huis.
Achteromgelopen klom hij op de vuilnisbak en propte de zak tussen de balken van het schuurtje.
Later zou hij wel verder zien.
Toen hij door het kleine halletje bij de bijkeuken kwam hoorde hij aan het huilen van een van zusjes dat moeder hem dus net voor was geweest met thuiskomen, maar ze stelde geen vragen toen hij binnen kwam.
Ze was druk bezig met de avondpap, en het brood lag al klaar op het aanrecht. Hij waste zijn handen en dekte, helemaal vrijwillig de tafel, zette de borden netjes klaar met de lepel erboven, en voor vader en moeder een mes en vork erbij.
In de muurkast waaruit hij de borden had gepakt zag hij het oude koekjesblik van oma staan. Oud en gebutst, er zat niet veel verf of kleur meer op.
Precies goed! Niet te groot of te hoog, hij zou het ergens tussen kunnen wrikken...en het geld zou niet nat worden!
De beslissing om het geheim voor zichzelf te houden was genomen, het was zijn avontuur, iets spannends wat hij alleen voor zichzelf wilde houden. Hij mocht de blikken trommel hebben, moeder vroeg wat hij er mee wilde doen, maar ze luisterde maar half naar zijn antwoord over het vangen van mieren en ander klein spul.
Opnieuw klom hij naar zijn "schat" en ging op de vuilnisbak in het halfdonkere schuurtje alles overhevelen naar de trommel.
Wat een dikke stapel, en toch ook anders dan het geld wat vader betaalde als de huur opgehaald werd, heel andere kleuren ook. Hij verdeelde de dikke stapel in 2 kleinere en de boekjes legde hij ernaast. Het paste precies, en het deksel kon nog goed dicht.
Maar wat nu, vader zou het blik vast zien als hij het kippenvoer kwam pakken of als hij iets van het gereedschap nodig had.
Hij wist het al, de trommel stopte hij onder zijn bloesje en hij schoot door het poortje naast het huis naar de overkant.
Het werd drukker op straat.
De Volt was uit, vader zou er ook zo zijn, hij schoot als een speer de grote poort van het klooster in. Rechts waren de varkenshokken en daarachter het papierhok.
Achterin zaten wat stenen en tegels los, zo kon hij zijn blikken trommel wegwerken. Met zijn handjes groef hij het gat wat groter. De varkens merkten dat hij er was, ze knorden en hij hoorde ze snuiven, ze werden erg onrustig.
Daarna trok hij de kruiwagen met rommel die er stond er wat naar voren toe en vond dat er echt niks van zijn "schat" te zien was! Een ideale "geheime" plaats!
Net toen hij de poort weer uit wilde gaan kwam de keukenbroeder uit de kloosterkeuken lopen. Blijkbaar had de broeder de varkens gehoord omdat hij naast het varkenshok bezig was geweest. Die beesten waren niet zo dom, als ze naar het slachthuis moesten gingen ze ook altijd zo te keer. Hij had het altijd met ze te doen als hij op zijn knietjes voor het raam aan de overkant zat te kijken als het weer zover was.
Maar de broeder liep met een emmer afval door naar de varkensschuur en vroeg in het voorbijgaan wat hij aan het doen geweest was. Hij mompelde wat vaags als antwoord en rende het plein weer over, door de poort, achterom naar binnen toe.
Zijn stoel aan de tafel was nog leeg en zonder dat er iets over gezegd werd schrobde hij zijn handen en nagels flink met een borstel en zeep.
Hij had een geheim, een echt geheim, van hem alleen!
Tilburg, juli 2000 - van onze verslaggever ter plaatse.
In Tilburg is een zeer verwarde Australische man overmeesterd en aangehouden. Tijdens de brand van het klooster "Ave Maria" deed hij pogingen om het terrein te betreden. De brandweer vroeg de politie om in te grijpen.
Hij riep herhaaldelijk uit: "het geheim van Tilburg"! Waarom de man zo overstuur was werd niet duidelijk. Een arts van de GGD diende de zeer verwarde man een kalmeringsmiddel toe.
Epiloog
De ouders met de kinderen uit dit verhaal emigreerden in die jaren. Maar het jongetje was zijn geheime schat nooit vergeten.
Toen de Euro ingevoerd zou worden nam hij de beslissing om terug naar Tilburg te gaan. Hij zou het geld - als het er nog lag - in kunnen leveren.
Groot was zijn ontzetting toen hij bij terugkomst in Tilburg Ave Maria brandend aan trof.