Aan alles komt een einde 7 (7)

• Datering van het verhaal: 9 oktober 2006

Theresia, meer dan een parochie ….. 7(7) serie 3

Via de evenementen van de gebroeders zijn we samen met de Pellikaanhal inmiddels in de jaren tachtig van de twintigste eeuw beland. Zonder afbreuk te doen aan de bouwer, is de Pellikaanhal in deze periode toe aan een renovatie of eventueel zelfs vervanging. In 1984 komt het eerste signaal naar buiten dat er een nieuwe ijshal nodig is. Deze plannen komen overigens eerst in het “bekende laatje”. In dit opgeborgen plan worden als locaties genoemd: Tivoliterrein, het terrein tussen de Beukenstraat en Ringbaan-West (de voormalige vestigingsplaats van het vervoerscentrum van de Wed. Van Casteren) en tot slot de voormalige Kromhoutkazerne. Qua bezoekersaantal is de Pelllikaanhal nog steeds een hit. De bezettingsgraad is extreem hoog; de druk wordt veroorzaakt door de (te) korte ijstijd. De hal werd gebruikt van ’s morgens zes uur tot ’s avonds elf uur. Het schaatsseizoen is (te) kort om iedereen tevreden te stellen. De Pellikaanhal had het tij tegen qua locatie. Planologen vonden een hal van deze omvang niet meer passen in een woonwijk. Qua milieueisen scoorde de Pelllikaanhal minpunten. De zeven kilometer lange leidingen hebben vanaf het begin lekkage vertoond. Hierdoor was ammoniak weggelekt in de grond. De verouderde ammoniakinstallatie die het ijs op peil hield, was “niet meer up-to-date”. Er waren inmiddels milieuvriendelijkere en modernere oplossingen om ijs te maken en te behouden.

Dit alles kort samengevat: de Pelllikaanhal komt in 1998 in een situatie dat de hinderwetvergunning niet meer verlengd zou worden. Dit is de “doodsteek” voor de hal, die dus ook niet meer ingezet kon worden als evenementenhal of als overdekte speeltuin c.q. kinderparadijs. Deze plannen kunnen enkele enthousiaste Tilburgers opbergen in het “ronde archief”. In het voorjaar 1995 was al de beslissing genomen om de Pelllikaanhal definitief te vervangen. De politieke meerderheid was het er zelfs over eens dat de nieuwe hal gebouwd moest worden op de groei. Met andere woorden: dat er mogelijkheden en ruimte moesten zijn om in de toekomst te kunnen uitbreiden. Soms draaien de ambtelijke molens snel. De raad beslist op 3 juni 1996 in te stemmen met de verdere ontwikkeling van een ijshal in het deel van de stad dat vooral bekend staat door zijn “scholenconcentratie” ,officieel bekend onder de naam “Stappegoor”. De hal wordt op 12 september 1998 op deze nieuwe locatie officieel geopend. Geen lid van het koninklijk huis, maar de wethouder van sportzaken, R. Driessen, opende het “Ijssportcentrum Tilburg”.

De “Pellikaanhal “sterft” een zachte dood. Een commissie onder leiding van de directeur van de hal, Hub. Kruijze, organiseerde onder andere een toernooi waarin het Nederlandse team het opnam tegen Slovenië en Finland. In 1998 nam het ijshockeyteam afscheid van “hun” hal, waarin ze onder verschillende teamnamen hoogtepunten en dieptepunten beleefd hadden.

Zomer 2000 staat de Pellikaanhal er verlaten bij. In het weekend van 11 en 12 december van dat jaar stort een deel van het dak in. De gemeente laat de omwonenden weten dat men versneld start met de sloop van de hal. Op het moment dat de bewonersbrief op de deurmat valt, op 13 december 2000, is men reeds begonnen met de sloop. Deze wordt uitgevoerd door de firma van Hees. “Maanmannetjes” in witte pakken zullen het beperkt aanwezige asbestmateriaal met de nodige zorgvuldigheid verwijderen. Adviesburo Chemielinco zal een saneringsplan opstellen voor het verwijderen van de bodemvervuiling. De grond bevat onder andere een matig tot zeer sterk verhoogd gehalte van arseen. De grond wordt gezuiverd en verkocht. De locatie wordt voor het eerst (zover wij weten) bebouwd met huizen. De nieuwe bewoners wonen op een stukje Theresia met een verleden. In een volgende serie lopen wij nog eens door de wijk om te kijken wat er nog over is uit de tijd dat Antoon en Marie in 1928 er kwamen wonen.