Door: Berry van Oudheusden
We zitten net aan tafel of mijn gastvrouw schildert een warme impressie van haar omgeving. ‘Dat platanenparkje daar. Mooi hè. Daar kijken wij altijd op uit. Die lichtinval. Doet me aan Monet denken.’ Yvonne ging in 1986 in de Torenbuurt wonen. ‘Ik studeerde aan de Theologische Faculteit. Plus drie kleine kinderen. Een druk gezin. Daarna weer naar de colleges, hup weer voeden, en weer terug. We moesten praktisch denken en iets in de buurt van mijn opleiding zoeken. Dit huis was eigenlijk een tussenstop, maar we zijn gebleven.’
Het was een van de vele huizen in De Reit die rond 1961 werden gebouwd door Philips, voor werknemers van het Tilburgse dochterbedrijf De Volt. ‘Het uitzicht op het universiteitsterrein was toen veel opener. Er stonden minder gebouwen. Je liep hier zo de Warande in. Best wel ideaal, toch?’ Het groen is een van de hoofdredenen waarom het gezin op deze plek is gebleven. ‘Maar het was qua buurt best moeilijk om er tussen te komen. De mensen kenden elkaar. Van het werk. En ze woonden ook nog bij elkaar in de straat. We waren echt een vreemde eend in de bijt.’
De kinderen gingen naar de Jan Ligthartschool aan de Meerkoldreef, naast Boerke Mutsaers, en dus niet naar de Sint Maartenschool in de wijk zelf. ‘Naast ander onderwijs en schoolrooster was er het voordeel dat ze op die manier zelf naar school konden lopen zonder de toen al drukke Conservatoriumlaan over te moeten steken. Ze speelden wel hier in de wijk, maar kenden ook het bos op hun duimpje. Ze fietsen van hier naar hockeyclub Tilburg. Je kunt wel zeggen dat ze als buitenkinderen hier wel op hun plek waren.’
‘We hadden weinig contact met mensen in de flats en de sociale huurwoningen. Wel met bewoners in hettoenmalige wijkcentrum. Dat was toen een actieve omgeving. Ik volgde daar bijvoorbeeld kooklessen met vrouwen van verschillende nationaliteiten. Ik heb er aan yoga gedaan, gezongen, geschilderd, leren biljarten…’ Yvonne vindt het nog altijd onbegrijpelijk dat die ontmoetingsplek werd gesloten. ‘Het was een levensader in de wijk. Sinds de sluiting verbinden de mensen niet meer.’
Volgens Yvonne is er vanuit de gemeente jarenlang weinig tot geen aandacht geweest voor de Abdij- en Torenbuurt. ‘De buurt en zijn bewoners zijn op alle gebieden verwaarloosd, in de steek gelaten. Aangeboden excuses kunnen dat maar moeilijk helen. En nu met de ambitieuze stedenbouwkundige ontwikkeling van het Kenniskwartier merk je dus dat die wond nog altijd openligt. Er zit hier veel potentie maar je moet mensen wel de kans geven om mee te denken, mee te ontwikkelen. De mensen hier hebben echt goede en creatieve ideeën.’
Inmiddels is zeal enige tijd voorzitster van de bewonerscommissie Abdij- en Torenbuurt. Met support van de wijkraad Tilburg 3West werd een stichtingin het leven geroepen die ervoor gezorgd heeft dat er in 2023 een nieuw ontmoetingscentrum komt in het vroegere datacenter van Interpolis aan de Professor Verbernelaan. Het krijgt de naam Stichting Reitse Plint. ‘Dáár begint de eerste trede van de participatieladder. Het begint allemaal met Ontmoeting, met een hoofdletter. We zien de Reitse Plint als een bron van waaruit bewoners elkaar kunnen ontmoeten en er weer ideeën ontstaan om onze buurt in al zijn facetten weer op de kaart te zetten. Nieuwe ronde, nieuwe en hopelijk ook eerlijke kansen voor jong en oud.’
* Dit verhaal werd geschreven in het kader van het culturele evenement De Reit: leren, wonen, werken, zorgen (Stichting Straat 2023)
