Familie Ed Lepelaers

Uit het album van Ed Lepelaers

Familiegegevens

Ed Lepelaers werd op 15 december 1930 geboren in Tilburg als tweede kind van Eduard Lepelaers en Lies Broeckx. Vader was garagehouder. "Ik had een oudere zus, Sophie of Fia zoals we haar noemden, maar zij is kort geleden overleden." Zelf heeft Lepelaers, die een deel van zijn leven in het bedrijf van zijn vader werkte, nooit kinderen gehad.

Familieverhaal

Liever privé-chauffeur dan directeur

Als Ed Lepelaers na enig zoeken het bidprentje van zijn vader in handen heeft, verzucht hij: "De ene komt, de andere gaat... och jongen, het is allemaal zo betrekkelijk." Maar nu kan hij de vraag beantwoorden: "Pappie is in 1901 geboren en in 1989 overleden." En gelukkig heeft hij ook nog een mooi boekje dat in 1970 gemaakt werd bij gelegenheid van het 50-jarig bestaan van Autobedrijf Ed. Lepelaers N.V. Zodat hij mede op basis daarvan het een en ander kan vertellen.

Hij begint zijn verhaal bij de stoomtimmerfabriek van opa Lepelaers in de Bisschop Zwijsenstraat. Diens zoon Eduard was meer in motoren geïnteresseerd dan in timmeren en richtte het 'washok' van het ouderlijk huis provisorisch in als reparatiewerkplaats voor fietsen en motorfietsen. Zelf reed hij ook al jong motor en deed mee aan rallies , zoals te zien is op diverse foto's uit het familiealbum.

In 1924 verhuisde de jonge ondernemer naar de Bosscheweg (nu Tivolistraat) waar hij een schuur huurde achter de smederij van Vorselaars. "Hij was toen al begonnen met de verkoop van automobielen, vooral van de merken Erskine en Studebaker", vertelt Lepelaers. Dat liep kennelijk zo goed dat Lepelaers sr. ter plaatse een 'naar de eischen des tijds ingerichte Garage en Showroom' liet bouwen die in 1929 feestelijk geopend werden. En alsof de crisis aan hem voorbijging smaakte hij twee jaar later het genoegen om benoemd te worden tot 'Dealer van het merk Opel'- nog wel in aanwezigheid van Fritz von Opel in hoogst eigen persoon. Op een bij die gelegenheid gemaakte foto is een pijltje gezet dat wijst naar de Duitse autofabrikant.

Houtskool

Het dealerschap legde Lepelaers geen windeieren. In 1937 onderging het bedrijf een uitbreiding. En het was de kleine Ed die bij de inwijding van de nieuwe ruimte het lint mocht doorknippen. Drie jaar later brak de oorlog uit. Lepelaers jr. : "De auto-import viel stil, dus de verkoop ook. Ze zullen zich meer bezig zijn gaan houden met reparaties en het ombouwen van motoren van benzine naar gas en houtskool."

Hoe dan ook, het bedrijf overleefde de oorlog en ontwikkelde zich in de daaropvolgende jaren zo voorspoedig dat Eduard Lepelaers in 1952 een flink stuk grond aankocht aan de Ringbaan Oost waar hij een nieuw garagecomplex liet bouwen met een vloeroppervlak van liefst 1400 m2.

In 1954 werd de nieuwbouw in gebruik genomen. Daar bleef het niet bij, het bedrijf bleef groeien, in 1970 was al sprake van een vloeroppervlak van 4600 m2.

Vader en zoon

En Ed Lepelaers junior? Die had eind jaren veertig, begin jaren vijftig zijn mulo gedaan op 'het privéschooltje van Sellen' in de Philips Vingboonsstraat, was vervolgens (1951-3) in militaire dienst gegaan en had daarna zijn eerste stappen gezet in de zaak van zijn vader. Op de vraag of dat zijn eigen keuze was, gaat hij niet rechtstreeks in. "Ik ben als mededirecteur in de zaak gekomen", antwoordt hij. "Mijn zusje en ik waren de enige aandeelhouders. Maar eh..., tussen mijn vader en mij ging het niet zo goed. Het was iemand die altijd zijn eigen zin deed. En op een gegeven moment zei hij: 'Ik heb de zaak verkocht'. Dat was in 1975... ik had niks te vertellen."

Vond u het werk leuk? "Och, je was heel de dag bezig." Helemaal verrast door het ingrijpende besluit van zijn vader was hij ook weer niet. "Ik voelde het aan mijn water dat pa de zaak ging verkopen, hij vond dat ik het niet aankon."

Leuker werk

Nog maar 45 jaar oud kon Lepelaers jr. zeg maar gaan rentenieren. Maar helemaal op zijn lauweren rusten, daar had hij geen zin in. "Ik ben tien jaar lang privé-chauffeur geweest van de directeur van de firma ACT In Gilze-Rijen." Hij vond het leuk werk.

Leuker dan het werk in de autobusiness?

"Om eerlijk te zijn: ja", antwoordt hij lachend. En een beetje op z'n Tilburgs: "Ik kwam tenminste de tijd goed deur."

Helaas overleed de directeur medio jaren tachtig. Daarmee kwam ook een eind aan het chauffeurswerk voor Ed Lepelaers. De jaren daarna zijn in een sneltreinvaart voorbijgegaan. "Een week is niks meer." Hij is een paar keer verhuisd, vond het 'verschrikkelijk' op serviceflat De Duynsberg, zat liever op zijn eigen en woont nu alweer vijf jaar hartje stad aan het Pieter Vreedeplein.

Hoe hij zijn tijd doorbrengt? "Lezen, vrienden en kennissen bezoeken. En veel contact met m'n zusje, hè, maar die is nu dus dood. Gelukkig heb ik een goede verstandhouding met haar kinderen."

Hij laat nog een album zien waarin bijna de hele geschiedenis van het bedrijf in foto's en kranteberichten te volgen is. Van een simpel kiekje uit 1924 tot een luchtfoto van KLM Aerocarto uit 1963 oftewel van de bijna landelijk ogende werkplaats aan de Bosscheweg tot het hypermoderne autobedrijf met twee immense hallen aan de Ringbaan Oost.

Ed Lepelaers vindt het 'leuk' dat er binnenkort een boek uitkomt over het garagebedrijf van zijn vader. De publicatie werd samengesteld door Pieter de Groot die eerder al een soortgelijk boek maakte over het garagebedrijf van diens eigen vader en grootvader.