Jos Naaijkens
- Datering van de gebeurtenis: Jaren '50 t/m 2012
Geen gewoon wit tafelkleed, maar een bont versierd exemplaar. Dat kwam in de jaren '50 op eerste en tweede kerstdag bij ons thuis tijdens het kerstdiner op tafel te liggen. Een kleurrijk kleed met afbeeldingen van o.a. brandende rode kaarsen, hulst en dennentakken.
Als kind vond ik het prachtig. Maar slechts twee dagen in het jaar kon je ervan genieten. Samen met de kerstboom, de kerststal en de dennentakken met een kerstbal en rood lint achter een schilderij gestoken was de kerstsfeer compleet.
Over smaak valt niet te twisten wordt wel eens gezegd. En dat heb ik geweten...
Het moet in 1968 geweest zijn, tijdens ons eerste huwelijksjaar. Op een woensdagmorgen op de markt op den Besterd viel bij een marktkraam mijn oog op een kersttafelkleed. Precies hetzelfde kleed als vroeger bij ons thuis gebruikt werd. Niet te geloven. Het was dan tóch nog te koop...
De ruggespraak met mijn vrouw Willemijn (mobieltjes bestonden nog niet) moest onverhoopt achterwege blijven. Dus toch maar mijn kans gegrepen en het gekocht.
Thuis gekomen zag ik dat ze er niet helemaal kapot van was. Maar dat lag in de lijn der verwachting. Toch was ze gezwicht en had het enkele keren tijdens de kerstdagen op tafel gelegd. Toen is het op een of andere manier jaren lang onzichtbaar in een of andere kast terecht gekomen. Een tiental jaren geleden kwam het weer voor de dag en heeft ze de draad weer opgepakt. Het kreeg tijdens het kerstontbijt en -diner weer een prominente plaats op tafel.
Maar het kan gebeuren...
Er is een kink in de kabel gekomen. Enkele jaren geleden hebben we een nieuwe huiskamertafel aangeschaft. Iets langer dan het vorige model. Je vermoedt het wellicht al. Het kleed past niet meer. Of de tafel is te groot, of het kleed te klein. Wie zal het zeggen...
Over nostalgie gesproken...
Dit tafelkleed heeft me geïnspireerd tot het schrijven van een gedicht en het maken van een tekening. Het gedicht is geschreven in het dialect van Tilburg.
Et kèrstklêed
Bij ons vruuger teege kèrst
kwaam der veul bij kèèke.
Den kèrstbôom wier toen òngetèùgd
waor alles vur moes wèèke.
Den kèrststal meej zon lèmke derin
had ons paa ôot ötgezaogd.
Õt trieplèks, mar dè witte wèl
èn dè waar hil geslaogd.
Mar et miste spraak me aon
dè kèrstklêed daor òp tòffel.
En klêed meej zonne schôone raand.
Meej zonder êene raofel.
En rooje kèèrs al meej en vlam.
Wè hulst èn ok wè bèsse.
En kèrstrôos èn wè dènnegruun.
Dè had mèn interèsse.
In et irste jaor van onze trouw
kwaam ik òp de mèrt.
Wè zaag ik daor ligge in en kraom...
Et waar de moejte wèrd.
Et kèrstklêed van ons tèùs.
Al jaore nie gezien.
Mar wè gedaon in zon geval?
Kôope dan meschien?
Ik hèb et mar gekòcht aldaor.
Òp goej geluk gelêûf ik.
Èn die hèùsvrouw van mèn tèùs...
Zo et blèève bij gegrinnek?
Hil ècht schôon dè vond ze et nie.
Dè zaag ik òn der gezicht.
Mar om mèn en plezier te doen
waar ze tòch gezwicht.
Irste kèrstdaag niks te zien.
Zo ze et vergeete zèèn?
Èffe wòchte, mèèrge dan.
Meej en pan èn meej en knèèn...
Jao heur, ge gelêûf et nie.
Twidde kèrstdaag moeste es zien.
Et laag òp tòffel in de kaomer
in nòg wèl en ommezien.
Der kwaame rooje linte òp
geleej al in en vierkaant.
Wètschwoed öt de kaast gehòld
vur al de prooviejaand.
Et waar ècht en lèkker maol.
Dè waar et, zeeker weete.
Èn of ge et naa gelèùft of nie.
Nòg nôot zo goed gegeete...
Afb. 1: Het kersttafelkleed
Afb. 2: Het kersttafelkleed
Afb. 3: Het kersttafelkleed
Afb. 4: Tekening van het kersttafelkleed
Jos Naaijkens
