Jos Naaijkens
Mijn vader was werkzaam bij AaBe te Tilburg. ‘AaBe Wollenstoffen- en Wollendekenfabrieken N.V. Tilburg - Holland' was in die jaren de officiële naam. Een groot bedrijf met meer dan duizend werknemers.
De directie had het goed voor met haar personeel. Er was een goed sociaal beleid. Ieder jaar, enkele dagen voor 5 december, werd er voor de kinderen van de werknemers op een vrije woensdagmiddag een sinterklaasbijeenkomst georganiseerd. Deze werd altijd druk bezocht. De ouders, meestal de moeders, waren ook welkom. In een grote witte mok werd chocolademelk geschonken. Verder werd er getrakteerd op krentenbrood en speculaas. Elk kind was vol verwachting wat er bij AaBe in de schoen te vinden zou zijn. Altijd ging je met een flinke zak snoepgoed, een taai-taaipop en een groot cadeau naar huis.
Maar voor mij, goed gelovig manneke als ik was, ging het daar begin jaren '50 meestal niet zo ontspannen aan toe. Iedere dag tussen de middag kwam mijn vader voor een warme maaltijd naar huis. Zo ook op de dag van de sinterklaasmiddag. Rond half twee ging ik achter op zijn fiets mee richting AaBe. Maar daar aangekomen liet hij me min of meer aan mijn lot over. Een maatschappelijk werkster ontfermde zich dan die middag over mij. "Je vader moet op kantoor werken. Hij heeft het zó druk...", werd dan gezegd. Wellicht voel je het al aankomen...
Gedurende de gehele sinterklaassessie was mijn vader in geen velden of wegen te bekennen.
Één voor één werden de kinderen naar Sinterklaas gedirigeerd. Met de nodige spanning hield ik in de gaten wanneer de tafel waaraan ik zat aan de beurt was. Sint en zijn pieten konden me eigenlijk niet echt, beter gezegd echt niet, bekoren. Met knikkende knieën ging ik richting goedheilig man in de hoop geen veeg uit de pan te krijgen. Erg opvallend en verdacht vond ik het ieder jaar wel, dat de Sint zo veel bijzonderheden en saillante details van mijn doen en laten wist op te sommen. Verder klonk het timbre van zijn stem me vertrouwd in de oren.
Op het einde van de middag kwam mijn vader ineens uit het niets te voorschijn. Vol belangstelling vroeg hij dan wat ik van de goedheilig man ontvangen had. Daarna reden we op de fiets naar huis.
Inderdaad. Mijn vader ‘speelde' in de jaren '50 en '60 bij AaBe voor Sinterklaas. Door zijn imposante verschijning, grote baard en keurig habijt, boezemde hij me op een indirecte manier best wel schrik in.
Gelukkig is het allemaal goed gekomen. Van de jaarlijkse pelgrimage naar AaBe heb ik geen trauma overgehouden. En thuis gekomen zette mijn vader zijn ‘masker' af en was hij weer de normale, echte vader.
Jos Naaijkens
