Piet van Beers
Sintereklaos bestao nie ècht….
Hêel, hêel lang geleeje,
(ik was toen nog mar ´n mènneke
van ongeveer 8 of 10 jaor,)
toen ha´n wij tèùs ´n Sinterreklaos
èn ´n Zwartepietepak.
Die kleere wiere gebrökt
vur de kènder van de leeje
van de schoenmaokersbond.
Onze vadder was van diejen bond
sicretaoris-penningmister.
Ons moeder (die goed kos naoje)
ha die kleere zèlf gemòkt.
Toen ik ne keer
op de vliering geklomme waar
hèb ik de dôos meej
die Sinterreklaoskleere
daor gevonde.
Vanaaf diejen dag
(èn nao ´t pak rammel
dè´k toen beurde)
geleufde ik gin barst mir
van Sinterreklaos.
Ze hadde me òk al es wèèsgemòkt
dè´k geboore waar,
mar die boor hè´k op de vliering
òk nôot kunne vèène.
Ik droeg dus op jonge leeftèèd
al ´n grôot gehèèm meej me meej.
Ik wier tèùs flink de waacht òngezeej
om toch vural munne mond te haawe
teege m´n bruurs èn zuster
en de aander kènder öt de buurt
èn öt de school.
Toen unne meens bij ons öt de buurt,
(waor ze zèlf klèèn manne hadde)
van onze vadder
die Sinterreklaoskleere mocht lèène,
mocht ik vur den irste keer van m´n lèève
Zwarte Piet speule.
Ik kan m´n èège naa nog verkneutere
a´k die gezichte van die bèlhaomels
wir vur me zie.
De zèlfde deugeniete
waor ik´t nôot van kos winne,
zaate nou te snottere
èn te jammere vur mèn.
Bang dèsse waare om
in de zak èn meej nòr Spanje te moete.
Wè is dè toch al lang geleeje.