Piet van Beers
Dames en heren.
Òp de irste plots moet
tòch èfkes vermèld
dè ik (zeeker en half jaor geleeje)
dur Tonny van Vugt wier òpgebèld.
Hij vezòcht me om en gedicht te maoke
vur de liste …de 24ste reûnie
van ons bataljon…5-7-R I.
Naa zèè’k(van hèùs èùt)
ginnen èchten dichter
mar slègs enne rèèmelaor.
Èn wè’k te vertèlle hèb dè rèmt
soms hier èn daor.
Ik zi dus: Toon, dè doe ik
meej alle genoege.
Ok al kraok ik tiggesworreg
in al men voege.
Allee dan:
Òns Indiejeavontuur èndigde
in et jaar 1950 in Mei.
Meer as siteg jaor ginge der
intusse vurbij.
We zochte èn vonde allemòl
wir onze wèg in de maotschappij.
Vural in et begin
( dè heej de tèèd òns geleerd)
wiere we nie, of mar slèècht gewardeerd.
We hèbbe en vrouw gezòcht…
en gezin gesticht
èn deeje zô goed as et kon
onze maotschappeleke plicht..
We zèn vadder…oopaa
èn ooveroopaa geworre
èn we hèbbe( wè dè betrèft)
niks te klaoge of te mòrre.
-
As ik de reunie staosiefoto
zò es vur me zie
dan hèbbe we allemòl
wèl en verleeje.
mar….en toekomst hèbbe we nie.
Bij ons gebôrte weete we al
dèt nie euweg duure zal.
Dan gòn we dezèlfde wèg
as onze maote
die daor oover zee èn ons hier
hèbbe verlaote.
We hèbbe vort stèève knooke
èn losse vèlle
èn oover en tèdje zèn we vort
op de vingers
van êen haand te tèlle.
Wij hier…aawe Sobats,
hèbbe allemaol
ons èège persôonleke
Indiejeverhaol.
Tis vertèld òn ons kènder
èn klèènkènder
èn soms ok òpgeschreeve
In die sisteg jaor
messchien wè òngedikt
èn en bietje ooverdreeve.
Èn……al moete we et dan
nao 24 reûnies af laote weete.
We zulle onze ooverleeje makkers
----Nôot vergeete.----
PietvanBeers.
VOORDRACHT TER GELEGEHEID
VAN DE 24STE REÛNIE.
Dames en Heren..
Op de eerste plaats
zij toch even vermeld
dat ik (zeker een half jaar geleden)
door Tonny van Vugt werd opgebeld.
Hij deed me het verzoek
om een gedicht te maken
voor de laatste…de 24ste Reûnie
van ons Bataljon 5-7-RI.
Nu ben ik (van huis uit)
geen echte dichter
doch slechts een rijmelaar.
En wat ik te vertellen heb
dat rijmt soms hier en daar.
Ik zei dus:Toon, dat doe ik
met alle genoegen
al kraak ik tegenwoordig
in al mijn voegen.
Vooruit dan maar:
Ons Indie avontuur eindigde
in 1950 in Mei
Meer dan 60 jaar
gingen er intussen voorbij
We zochten en vonden allen
onze weg weer in de maatschappij.
Vooral in het begin(
dat heeft de tijd ons geleerd)
werden we niet
of zeer slecht gewaardeerd.
We hebben een vrouw gezocht
en een gezin gesticht
en deden zo goed
als het kon onze
maatschappelijke plicht.
We zijn vader en opa en
over-opa geworden
en hebben ( wat dat betreft)
niet te klagen of te morren.
Als ik de reûnie statiefoto
zo weer voor me zie
dan hebben we allemaal wel een verleden
maar…..een toekomst hebben we niet.
Bij onze geboorte weten we het al
dat het niet eeuwig duren zal.
Dan gaan we dezelfde weg
als onze maten
die daar overzee en hier,
ons hebben verlaten.
We hebben voortaan stijve knoken
en losse vellen
en over niet te lange tijd
zijn we op de vingers
van een hand te tellen.
Wij hier,oude Sobats,
hebben allemaal
ons eigen persoonlijke Indieverhaal.
Het is verteld aan onze kinderen
en kleinkinderen
en soms ook opgeschreven
In die zestig jaar misschien
wat aangedikt
en een beetje overdreven.
En……al moeten we het nu…
.na 24 reûnie ‘s af laten weten.
Wij zullen onze overleden makkers
NOOIT VERGETEN.
---PietvanBeers---