Geert van Nunen
Tilburgs Codicil
Gratje zaat ôn zunne moesjtas te pullukke.
“Haawt daor es meej op” klaogde Sjaantje.
“Wè mòtte de meense meej jou asse jouw spulle, jouw ingewaande krèège asse unne koodiesiel hebbe?
Want gij hèd oewe koodiesiel nog steeds nie ingevuld en asde dè wel doet dan meuge ze nao jouwen dôod alles van en ööt jouw lèèf haole en gebrööke.
Witte dè?”
“Om te begiene zeej Sjaan: “Oewe knevel wille ze nie. Diejen snor zit onder de sneevel en hij ruukter ôk naor en is bröön van de schrobbelèèr
Oew neus is veuls te grôot want daor hèdde te veul en veuls te lang in zitte peutere. Ge hèt juubeltêene, knotsknieje en hangwange en nog mêer waor gin frammes op valt. En die wille ze tòg nie.
Gratje ut gao over oew ingewaande en daor kunde gij zèllufs jong volk meej hellepe: Ge hèd niks op oewe lèèver, un grôot hart en boovekaomer is goed opgeröömd en daor is gelukkig niks vrèèmds aon.”
Zucht:
Gratje antwoorde. “Jouwe kiest zal veul leeg zijn want van jou kunne ze alles gebrööke; Zo goed hè’k vur jou gezööregd, zeg mar gerust goed onderhaawe.
Ge hèd knappe bêene en vèdders zèède un pronte vrouw met veul prissentaosie.
Dè gat in oew haand zien ze tòg nie en vur dègge gaot, moette oew oore laote öötspööte en un pötje rooje naogellak meejneeme, want dè kleurt goed.
Pas dan zèn ze blij meej oe.” Geert van Nunen.