Gerard Remmers
Ik zie nog steeds ons huis in 't Wittebollestrotje,
unne notenboom die stond daor aachter 't huis
Ik vond 't daor zo feijn bij Cor en Grotje
en vuulde me bij hullie lekker thuis.
Ik zie nog steeds de grune malse waaie
ik zaag niks liever as 't bonte vee;
Ge kost daor speule op de greijze kaaie,
ge kost bij buurvrouw Jana op de thee.
Ik zie nog steeds de roggestoppelvelde
we liete daor lekker onze vlieger op;
ik luisterde as buurman Nilles wir vertelde,
As ie bezig was hield ie bekaant nie op.
Ik zie ok aaltij nog de grote overstroming
't was ieder jaor un hil groot avontuur;
Mee groot onweer liep 't hille straotje onder,
't waoter stond dan wel van muur tot muur.
Ik heur nog steeds dé Mieke stao te jodele,
't is zat geoefend, mar alle aandere lukte 't nie
Mieke's deuntje konde meters ver nog heure;
In 't echt haiwaais, van jodelahitie.
Ik zie ze nog liggen, de grote verse peerdemoppe
en honderd musse die er al op wochte, nou en of,
't was daogelijks fist daor op de kenderkoppe
laoter lage dan die moppe bij Nilles in den hof.
'k weet nog dé den overbuurman kuuskes slachtte
dé was verbojje, dus was 'r gin geraos;
as de kuus geslacht was en hij hing op 't leerke
speulde we voetbal mee 't bisje zunnen blaos.
Zoo zou ik nog wel ure kunne durgaon,
mee 't straotje de'k nog steeds hil geére zie
Waor is dieje mooie teijd gebleve meense...
ge kunt ok zegge, och, des pure nostalgie.
Mar één ding weet ik toch verrekkes zeker,
- al noeme ze dé soms aauwerwets gemaauw -
as 't over welvaart gao, was 't toen nie toepertoe
mar in menig opzicht hadde we meer as naauw.
Gegroet, Graotoom, uit 't Wittebollestraotje