Geert van Nunen
Saome meej Mientje ’n tien vur Tilburgs.
‘kwier ötgedaogt om ‘têen en ‘taander in ’tengels op te schrèève.
‘twas nie toevallig dè ik bij Gianotte/Mutsers in de ‘Nuuw Jôrk Zjoernâl’ zaat te blaojere.
‘n Aaw klasgenootje, Mientje van Heupscheute, kwaam heupwiegend de boekhaandel binne geschööfeld. Zôo lôopt ze aaltei, daor herkènde ze aon. Mientje was mèn buurvraaw in de twidde klas van’t vurtgezet onderwèès.
“Heej Sjaarel, gij ôk hier?” zisze. Mientje was vruuger net as ik ôk zôn ‘studie’, zeg maar.
Zij was number wan bij de léérraar en ikke too.
Ze blonk ööt in’t öötspreeke, ut schrèève môgt ik doen. De kôs ik toen al bist goed.
Saome haolde wij mistal un vette tien, zij skoorde dan ‘n zis en ikke de rest.
“Zumme saome de kraant op z’n Tilburgs spelle en opschrèève, net as vruuger?” vroeg ze nao ’t twidde bèkske kappuusjienoo. Zô gezeed zô gedaon zaate we ôn de leestôffel saome de kraant te vertaole. Mientje leest veur en ik schrèèf op.
“Irst de veurkaant waor ‘twêer en de abonnemèntsprèèze en de bärkoode staon.
Veul footoos en wèènig tekst” zis ze en dè schrééf ik metêen op.
Kôppe snelle noemt Mientje dè. Mar as ge moet geleuve wètter stao?
Al die tonne die weggegooid zèn. De Zörreg, de N.S. en ’tKâbbienet vurôp. Ge hètter gin vat op!
Nao al dè hondsgezèèk van de laandeleke poletiek kwaam Mientje al rap bij ‘tnuuws van Tilburg Plus. Meejpessaant bij munne irste ôogopslag zie’k dè ze meej ons lief Vrouwke van de Hasselt ônt sjouwe zèn. Mientje leest veur:
“Veilig in de èrme van de kosteres wordt Maria gelucht. Ze kôs niemmer teege die vette wâlleme van duuzende kèrskes. D’r haor moet gewaase, unne nuuwe maantel paase en de stoele in de boenwas. In volle deevoot wier ze op ’n bènkske gezet en gebuund.”
Ik zeej teege Mientje; ”Lieve Mientje dè stao’ter nie. “Jao dè klopt, ik verzin’ter mar bij.” zisze. Toen zééj’k; “Volleges mèn heej ze zat rôozehuudjes moete ônhööre.
Bid frôns bid frôns en gao zô mar deur. Ik zou dè nie kunne” “Nogal wiedes” zeej Mientje; “Ge denkt toch zeekers nie dède gij unne heilige bent. ‘k heb nôot van den heilige Sjaarel gehöörd” zeej ze, “En dè zal nôot gebeure.”
Zô kende ik heur wir en ‘k blaojerde nôr de sport. VOEBAL: N.A.C. d’r ööt en Willem Twee blèèf’ter in. Mientje zeej; “Verders wèènig te melde. Wim Bledon begient wir, mar irst komt Rooland Gaarrôs ôn de burt.” Wèn schôn manne die Fééjderurs en Nadalle.”
Mientje was weg van ‘tannisse” ze tannist bij ‘De Wapstok’.
En wè doede gij?” vroeg ze.
En ik zeej; “Ik speul ôk meej unne stok en drie klèène harde böllekes.”
Dè hiet biljèèrte en mèn klupke hiet “De Gladde Keu.”
Terug nôr de kraant kwaame op de pegiena van de puuzels en van de TeeVee.
“Daor zèède gaaw meej klaor,” zisze en ik was’t himmôl eens meej heur.
Hèdde gij zin in un ellefe gebod? vroeg ik. “Dès heemels en betêekend; Gij zult geniete.
As ze daor Schrôbbelèèr hebbe gôn we zisze en toen ze dè zeej, zeej’k dè ôk.
In’t ‘Ellefde Gebod’ hebbe we de rest van de kraant gespeld, veul gelaage en niks mir opgeschreeve. Schrôbbelèèr kosse we nog opschrèève, meej: aksônt sirkonfleks en aksônt graave.
Geert van Nunen