Geert van Nunen
De mèrt, ’n boek van Gianotten/Mutsaers en ‘n tööltje rôoze vur de vraaw.
Zaoterdagmèrrege, de zon prebeert z’n straole kwèèt te raoke.
De brievebus klèppert teege un uur of zis, vandaog belooft de kraant veuls te veul! Rutte en Kamp doen dè op de vurpaagiena ôk.
We leeze over de pas gevonde gasbel in de Noordzee.
Gas dè himmôl van ons is. En as we dè gas gelèèk in de Groningse boojem terug pompe en pèrse, hebbe de Grôoningers minister Kamp vurlôopig nie nôodig.
Héétie ôk ‘tgeluk ôn zunne kaant. Immers, de boojem zal daor dan zeekers êerder stèège dan daole.
We zèn vruug wakker en ‘t onbèèt smaokt nôr mêer, ‘t radionuuws komkommert,
koffie geurt sewèèlr, niks leej in de weg vur unne schôone dag.
‘t wiekènd is begonne en ik haol de fiets ööt ’t schuurke en pomp de baande op.
‘t reegenpak gao ööt de fietstas en blèèft in ‘t schôp aachter, de riperaasiedôos meej selusielèèm d’rin.
Wè en hoe gaon we’t doen?
Mèrrege gaon we nôr ’n vejaordagsfisje en naaw maag ik de kedookes gaon koope. Mar irst dur de ouw wèèke van Tilburg karre veurdè we’t sèntrum in dööke. Onze wèèreldse stad die ondertusse veul alluure heej en van grôotse staatuure is. Unne stad mee nuuwe skailaains, ‘n stad waorde opnuuw trots ôp gaot worre.
Alles wè vruugere ‘Kees de Slôoper’ plat heej geleej gao naaw de hôgte in.
Niet te zöönig, mar niet gezeurd; ‘tword kaaj schôon.
Vural die Talenteburgten en studentenkesteele, den gêeriatriese hôogbaaw en veul meeters glad geplaveide toegangsweege mee overzichteleke krööspunte, ammôl bewôkt dur immer knipperend ‘rôod-oranie-gruun’ vur zôwel voetganger as voertöög. Alle êenrichtingsvekeer kent gin teegenliggers.
We krèège ‘n nuuw sôrt Spoorlaon ôn de noordkaant, hopelijk spoort dè.
Unne nuuwe stesjonzaone, toegankelijk vur alle wèèndstreeke, vooral Noord en Zööd zèn blij mee dees feenoomeen.
Unne spoorzaone meej twee gezichte zôgezeed:
Tilburg: 013 meej ‘n trotse T.
Dus irst gaon we winkele, unne VVV-bon kôope en meej ’n boekebon boeke kôope.
Dan komde gemakkelek ööt bij Mutsers en Gianotte.
Gelukkig hebbe we wir unne goeje boekhandel in de stad. Gianotte Mutsaers.
Wè zud zèèn meeej zonder dieje kwalièètsboekhaandel.
“Dès gemak zat” zeggen ze naaw in de stad. “As ge de kraant leest, Feesbook of aandere soosjaale en asoosjaale média bijhoud en oew ôoge en oore de kost gift, komde rap bij Mutsers en Gianotte ööt.
“Potverdoosie; bijna de VVV vergeete
Naodè ik bij de VVV die lekkere dröpkes in de vörm van de Kröökezèèker weggekaawd heb en meej mèn VVV-bon afgereekend heb, zie’k dè diezellefde dropmènnekes afgeprèèsd zèn. Ze ligge strak nôst mekaare in een fraaj wit nôstalgies blèèke dööske. ’nunuuroow kosse ze.
Vevollegens keek ik nôr munne dikke böök en beslööt dè’k dapper moet zèèn.
Bij’t verlaote van’t moonuumentaole pand ôn de Spoorlaon veeg ik mèn
schoenzoole rituuwèèl ôn de rööggeschoore mat aaf, ben erg tevreeje over mènèège en fiets ik naar Mutsers Gianotte. De puij is breejer geworre, meer glas, meer etalaoge. ‘t Eetcafééke is vervangen dur lange en korte leestôffels en meejpessaant meej unne koffiekorner meej priveekabienes waor ge op oew gemak kunt leeze en/of vergaodere meej oew relaosies. D’r is zellufs ‘n podiejum.
De koffie wordt er mêer dan vriendelijk ingeschonke bij oewen lunsj.
Unne oud-colleega schööft aon en we kletse bij over vruuger, over fêeertig intense boekhandelsjaore. Ik bedenk per plekke: “Vurdè’k nôr de markt gao, gao’k veurtaon bij Gianotte irst un bèkske koffie doen. ’t Lèkt op tööskoome.
Parmaantig zitte we in de étalaoge tewèèl bekende en minder bekende meense passeere of ze lôopen nuuwsgierig en kôoplustig binne.
‘k Moet nog enkelte boeke en kapperslektuur aonschaffe vur de vekaantie, ôn praot koome we niks te kort. Ouwe tije herleeve.
Vurdèk vergeet mèn kedooke te kôope gleit de lèste slok koffie nôr binne.
“Tot ziens en bedankt vur de koffie meej’t ”kuukske”, tot kèèk, de mazzel”
Mar waorveur ging ik nôr de mèrt? De belangrijkste zaoke zèn tôch gedaon.
Mènne fiets ha’k strateegies geparkêerd tusse de mèrt en Gianotte, vlakbij de bieb, ‘taandere boekepalèès.
Efkes éévoceerde ik in mèn gedaachte wèlleke bôdschappe gehaold moesse worre bij de groentekraom. Dus ik ging op proospeksie. Gaondeweegs wier mèn ôndaacht getrokke deur de lèste mode.
Aon ranke plestieke houtjes hangt dun en kort daomes zoomertekstiel te wappere. Hier en daor zie’k ôn ‘n lèèvend lèèf hange.
Moet ik dan schrikke of me zelluf verwondere dè iemand zôo veul moois heej geschaope? Nèè.nèè; ‘tis het de wansmaok van “den Meensch” zelluf!
“Aarbeien, unnen neuro ‘t dööske” gallemt ’n staolhard getaolde mannestem.
Z’n collegaatje verhaandelt kerse en kraomt in heure kraom ööt:
“Pondje gezonde kersen, twee euro het pond.
Dubbele kerse ôn twee stêeltjes hange flatteus ôn d’r oore.
Vandaog ginne blingbling mar echte moorelle ôn de oore.”
“Vruuger waren ze goejkôoper”, wies mènne buurvrouw toen ze ôn de burt was. “Toen waare de dööskes grôoter vur de zellufde prèès”
“Ik kom wel bij het schaaje van de mèrt” was heur betoog en ze gebröökte hiermee un waor kliesjee.
De volgende kraom bood hêete waor van ‘Kees de Vietnamees’.
Mar daor moes ik nie zèèn, dan liever een brökske kèès.
Ik passeer diejen kèèsboer en in êene leej er op een kèèsplènkske toevallig een blökske mènne kaant op te kèèje.
De gaote in dieje ouwe kèès staore mèn aon.
Tèèd vur un bossie Rooje Rooze van’t bloemestalleke; “Lottums trots.”
Lottum, het Limburgs dörp waor al dè moois vandaon komt.
“’tis toch ôk wiekènd vur mèn lief” Zô kocht ik die blomme.
***
Thöösgekoome viel metêen op dè mèn lief ondertusse de strèèk had gestreeke. Op’t öötèènde van de strèèkplaank stao unne staopel pas gestreeke zaddoeken en tewèèl ik heur omhels stôot ik per ongeluk teege de plaank en dwarrele alle dundoeken nôr beneeje.
Waor rôozeblomme al niet goed vur zèèn.
Munne Schrobbelèèr stond sewèèl al klaor.
Geert van Nunen