Jajum

Begin dit jaar was ik uitgenodigd voor een feestje in Tilburg. Ofschoon ik het niet verwacht had bleek ik de oudste van het gezelschap te zijn. Het ging om een nieuwjaarsborrel.

Het was een aangename avond, waarop naast de bezigheid van allerlei drankgebruiken ook veelvuldig werd gezongen. Voor het merendeel kwamen me de liederen bekend voor, ofschoon ik ook regelmatig moest ‘passen’ omdat zowel de teksten als de muziek geheel nieuw voor me waren. Af en toe bereikten de decibels recordhoogten en dat had voor mij best een stuk minder gemogen.

Opeens kwam er een jongeman naast me zitten die me vroeg welk lied, of beter gezegd welk dranklied, in mijn jongere jaren populair was.  

Ik hoefde er niet over na te denken en zei meteen: ‘Jajum’. ‘Wat zeg je?’ was het antwoord, meteen gevolgd door ‘hoe ging dat dan?’  

Ik legde hem uit dat er vroeger tijdens mijn jeugdjaren in Tilburg op feestjes praktisch nooit wijn werd gedronken, waarop hij om zich heen keek en constateerde dat meer dan de helft van de aanwezigen op die avond wél rode of witte wijn dronk.  

‘De mannen dronken vroeger meestal een borreltje ouwe of jonge ‘klare’ (d.w.z. jenever), een konjakje (een vieux-tje)  of een citroenjenever, al dan niet met suiker, en de vrouwen vaak een vruchtenbowl (bijvoorbeeld boerenjongens), een brandewijntje met suiker of een advocaatje met een dot slagroom er bovenop. Whisky of wodka kwamen eigenlijk nooit voor’, zo voegde ik eraan toe.  

‘En jajum stond voor jenever, dus ging het liedje dan als volgt’:  

‘Jajum, jajum, jajum moet er zijn; jajum, jajum, jajum moet er zijn. We nemen er een, we nemen er twee, we nemen er drie, we nemen er vier. En als er dan geen jajum is, dan drinken we maar bier!’  

Ik bracht het op zeer gedempte toon, zodat alleen iemand in mijn onmiddellijke omgeving het zou kunnen horen, veronderstelde ik, totdat iemand op zeker vier meter afstand plots op ons afliep en het luidkeels begon mee te zingen.

‘Ik ken het nog van mijn opa’ zo reageerde hij daarna. ‘Helaas, hij is drie jaar geleden gestorven’ .....  

Louis Sparidans