Geert van Nunen
“Wies Wèèf”
Vèèfenzistig
jaore jong.
Wè zis ze?
Ze zééj niks, mar ze hadde’t over Kéése.
Die was’t al.
Wè, over wie hadde zut?
Over hullieje Kéés, die was’t ôk al. Wènne lèèftèèd.
Ôh, zéé’k. Dè zud’um nie gééve, heur trouwes himmol nie.
Mar ondertusse blèèft ut un gouw getal.
Is zij ut nouw ôk? Jao, zéé ze. Vèèfenzistig, schôôn aon de haok.
Vruuger stond ze aon’t wèèfketouw, dè waar un goei, zij.
Dè wel dè, èrges in Gool bij êen van de febrieke.
Jè, dè wit ik nog. Un schôôn wèèf aon’t ketouw zin ze in de straot.
Dè zin in’t dörrep bij ‘taander febriek ôk, witte nog.
Un wèèf, dè was vloeke in de kerk, witte nie?
“Dat zeg je zo niet”, zèèj ons moeder aaltij.
Wies is een prachtige vrouw, zeker wanneer ze aan het pesjonkele is.
“Ze héé un goei prissetaosie as ze in de kerk in de vurste baank zit”.
En daor mogte en meude nie mééj laage, vural nie mééj ‘smoeder.
Mar naaw is ze vèèfenzistig en trekt ze van Drees, zin ze.
Wie zéé‘e dè? Hullie doar, dè gruupke kletskeeze, die zin dè.
Ze hadde’t over Wies Wèèf, dè snapte toch zéékers wel.
Ohgotte, over hullie Wies, dè wies ik wel.
Koomende zondag gaon ze’t viere. Komde gullie ôk?
Jao, wij zèènder, mee de kèènder.
Mar hoest ondertusse méé Wiesse?
Dè zak’oe is fèntjes vertelle:
As ge wit, dè ze toen as jong mèdje, as burgermèdje hiette ze Louisa Spaargaren U’neuve, mee veul hèrses bij ons op de wèèverij kwaam, wiesse we nie dèt un krééjatief ontwikkeld mèdje was.
En zij waar ôk noggus soosjaal geôngasjeerd. Dè zaag un blèd pèrd nog.
Ze kôs alles goed öttêekene, zowèl krééjatief as soosjaal.
En ze wilde dèsinatriesse worre, mar daor zaate allêen mar kèrels op die afdééling, die ômhôog gevalle manne pröömden hur gewoonweg nie. Konkrènsie, snapte!
Dus toen werd ut de wèèverij. Misschien wel omdèt unne Spaargaren was. Mar dè wit niemand. Zöönig as die fabrikaante zèn. Nie te wèènig.
De irste daoge kwaam ze op d’r hôoge hakke binnegetrippelt.
Dur de wèèverij, spinnerij en twèènerij liep ze kòketéerend en gatzwaajend dur de gang om in’t ketoor te koome.
Ze had nergeraans in de gaote dè ze in de gaote liep. Ze had daorom veul bekèèks en nog mêer en vural ‘stil kommetaar’.
Dè bekrompunne van’t febrieksvollek had ze gadverdimmes wel hil sterk in de gaote. Mar niemand en ginne Goolse geit die dè wir in de gaote had.
‘s-Middags ging ze op de waaj tusse de boterbluumkes aon de Laaj d’r botterhamkes op eete en dan stiefelde ze méé dur knappe bêêne de aandere kaant in en kwaam ze langs en vurbij alle aandere ketoore gesjaanternèld.
Steeds op’t zellufde uur en tèèd stonde alle pennelikkers achter de raome te gòllipaope. Wies ging lunsjen en zonnebaajen òn de Laaj.
De Laaj, de rivier die ut dörrep in twééje dilde.
Wies had vrèdags unne vrije dag en dan wast ginne kermis vur de hormoone van de manne. Dus rööm tèèd vur de vrèdagse vette hap, waandelde alles wè gestudeerd had naor ut frietkot aon gééne kaant van de straot. Ut ketoor haolde daor durre lunsj.
Arbeiders aate öt hun trômmelkes en dronke kouwe thee öt gazeuseflesse, witte wel, méé van die klemslöötinge méé van die rubber Wekflesserubberkes. Beugelflesse zoogezéét.
Mar, löster; Wè sewèèl niemand wies. Ôk Wies wiest nie.
Van baajer febrieke vonde de direksies dèt zô nie verder kos.
“Un overiges körig net mèdje van gegoede familie brôgt bij ’t manvolk aon swirskaante van de rivier; De hoofden op hol.” Dè was de léézing
Mar; ze zouwe Louisa Spaargaren netjes behaandele en stuurde heur naar un akkedéémie vur schöon kunste en ze mocht daor tekstiele vörreme gaon leere.
Verders weet ik niet veul meer over Wies Wèèf te liege, mar wel dè ze
mééj der herses en méé heur sjarmaante prissetaosie baos is geworre van’t Vaandelmuuzééjum.
Ut schèènt er zellufs druk te zèèn mééj kapelle en hèrremenies die druk béézig zèn méé hullie èège blezoen op te kallefatere.
Wies wèèft die vôondels, die ze zelluf ontwerrept in dur ègge atteljééke, mee de haand.
Zo ziede mar wir dèt tog goed gekoome is mee “Wies Weef.”
Un Wèèze Wies, agget men vraogt.
Geertvan Nunen