Louis Sparidans
Onlangs waren we op bezoek bij een ‘oude’ Tilburgse schoolvriend van me. Wij, mijn echtgenote en ik. Ik ken hem nog van het ‘Odulphus’.
We waren elkaar al een hele tijd uit het oog verloren maar, een tijdje geleden belde hij me op. Hij had ‘iets’ van me gelezen op het ‘Geheugen van Tilburg’ en dacht, zo vertelde hij aan de telefoon: ‘verdomd, het zal toch niet waar zijn, da’s een oude Odulphiaan met wie ik vroeger eindexamen heb gedaan ... ‘.
We spraken af elkaar eens op te zoeken maar zoals dat vaak gaat, het was er nog steeds niet van gekomen. Totdat we toch eens in Tilburg moesten zijn in verband met familiebezoek.
Mijn schoolvriend, ik heb beloofd zijn naam niet te noemen, stelde ons bezoek zeer op prijs en we probeerden samen zoveel mogelijk herinneringen op te halen ‘aan vroeger’. Dat viel niet altijd mee, maar samen kwamen een heel eind.
Op een gegeven moment kwam er een meiske van een jaar of zes/zeven binnen ‘gedarteld’. Ze kwam net uit school. Ze stelde zich voor, wijzend naar mijn schoolvriend, als: ‘dat is mijn opa, wel niet mijn échte opa, want die woont ergens anders’, waarop mijn schoolvriend reageerde met: ‘dat is een kleindochter van mijn vrouw’.
‘Zijn jullie al lang getrouwd’ zo vroeg het meiske verder, nadat wij ons hadden voorgesteld. ‘Ja, al een hele tijd en we hebben ook kleinkinderen, zoals jij’ antwoordde ik. ‘Waarom zijn jullie dan nog niet gescheiden?’ ging het meiske verder.
Ik realiseerde me meteen dat dat best nog wel een moeilijke vraag was, zo in het bijzijn van mijn schoolvriend en zijn (tweede) vrouw. ‘Ach’, zei ik, ‘we houden nog steeds heel veel van elkaar’, waarop het meiske zich meteen weer tot haar oma wendde en vroeg: ‘hield jij dan niet meer van opa?’
Het gesprek stokte even. Totdat ‘oma’ zei: ‘vooruit, ik moet gauw met je naar de zwemles en de rest vertel ik je nog wel een keer’ .....
Kort daarop namen we afscheid. Het was tóch een aangenaam bezoek ofschoon zoiets als het gebeurde met het meiske, in ‘het Tilburg van mijn jeugd’ volstrekt niet voor te stellen was.
Ach, tijden veranderen, zullen we maar zeggen .....
Louis Sparidans
