Louis Sparidans
Datering van de gebeurtenis: Mijn jeugdjaren, de jaren veertig en vijftig van de 20e eeuw resp. dit jaar (2013)
Een jeugdherinnering.
Met ‘onze' paus bedoel ik niet de huidige, die binnenkort vertrekt, maar de paus uit mijn jeugd, de tijd dat ik nog gelovig was.
De ‘hikkende paus' beter gezegd, dan weten mijn leeftijdsgenoten precies wie ik bedoel.
Ik bracht mijn lagere-school-leeftijd door op de Pius X-school in de Theresiastraat, dus was de toenmalige paus Pius XII voor ons bij leven al bijna heilig.
Er hing een groot portret van hem in elk schoollokaal, dus werden we als kind elke dag wel aan hem herinnerd en moesten we vooral veel voor hem bidden!
Ik moest er onlangs weer aan denken, toen ik hoorde dat de huidige paus met pensioen gaat.
Ook Pius XII had een zwakke gezondheid, ofschoon dat niet ‘aan de grote klok werd gehangen'.
Hij was immers ‘de plaatsbekleder van Jezus Christus op aarde' en die kon dus niet ‘zomaar' ziek zijn, zo werd ons voorgehouden.
Maar, in 1953 kwam het toch uit.
Ik ‘zat' inmiddels bij de fraters in Goirle op school toen we hoorden dat de paus een chronische ‘hikziekte' had. Hij kon er bijna niet door eten.
Hij overwoog in 1954 zelfs om terug te treden, zo vertrouwde hij een kardinaal toe, als zijn gezondheid niet zou verbeteren (bron: Wikipedia).
Maar hij herstelde; ‘godzijdank' zeiden de fraters, ‘want zonne goeie krijgen we nooit meer'.
Maar vier jaar later, in 1958, ging het toch nog ‘fout'.
Het hikken kwam terug en zelfs nog erger dan in 1953/54.
Heel ‘katholiek Tilburg' leefde intens met hem mee en in alle kerken werd er nóg meer voor hem gebeden.
Het Nieuwsblad van het Zuiden stond er wekenlang van vol.
Maar desondanks, het mocht niet baten; hij stierf er aan.
Maar toen was ik al ‘van mijn geloof afgevallen'.
