Theresiaplein

• Datering van de gebeurtenis: Eind jaren veertig en 2009

Nog niet zolang geleden was ik in Tilburg en kon ik de verleiding niet weerstaan om na afloop van de begrafenis van mijn oudste broer (Walter) even het Theresiaplein te bezoeken. Wij woonden vroeger weliswaar niet zélf aan het plein, maar keken er wel op uit, vanuit de Minister van Sonstraat.

Op zo'n moment wordt je hart vervuld van weemoed, te meer omdat ik al vijftig jaar weg ben uit Tilburg en trekt in enkele minuten tijds een groot deel van je leven opnieuw aan je voorbij.

Het plein, dat ik als eerste plein moet hebben gezien toen ik pas een paar jaar oud was. Het plein, wat ik ontelbare keren ben overgestoken op weg van en naar de lagere school, de Pius X-school in de Theresiastraat. Het plein, waarlangs we elke morgen liepen als we naar de mis in de Theresiakerk gingen (moesten).

Het plein, met een rechthoekig grasveld met rozenperken ertussen, waarlangs op elke hoek een bank stond. Het plein, waar we als kind knikkerden, gevangertje speelden en ons probeerden te verstoppen achter een van de weinige bomen in die tijd. Maar ook het plein wat rust uitstraalde.

Het plein, waar we (bijna) alle mensen kenden die er langs woonden.

Nu, na de uitvaart van onze Walter, zag ik als het ware ons hele gezin (met acht kinderen) opnieuw voor me, op een zonnige zondag na de hoogmis, eind jaren veertig. Ik pinkte een traan weg en zei, na enkele minuten te hebben stil gestaan tegen mijn vrouw: "kom, laten we maar weer naar huis rijden". Het is lang geleden maar het leek ineens zó dichtbij.

Louis Sparidans, Grave