- Geboortedatum: 00-00-1941
- Sterfdatum:
Twaalf ambachten, dertien...........
Pierre Dominicus (1941) begon als veertienjarig jongetje te werken in de textielindustrie. Uit een gezin van maar liefst tien kinderen was hij niet de enige; ook zijn vader en zijn jongere broer van twaalf jaar zaten in de textiel. Kinderarbeid was in die tijd heel gewoon en grote gezinnen konden niet rondkomen zonder de inkomsten van het kroost. Bij Pierre thuis had men het dus niet breed, Pierre spreekt zelfs over ‘echte armoede' en de kinderen laten ‘doorleren' was er niet bij.
Bij Thomas de Beer werkte Pierre in de spoelerij en hij bracht wekelijks veertien gulden mee naar huis. Kon je elders meer verdienen, dan moest je in die tijd toestemming hebben van de directie om over te stappen naar de nieuwe werkgever. Dat werd je niet gemakkelijk gemaakt maar bij Pierre lukte dat en hij kwam te werken bij Mommers. Daar stond hij zijn mannetje wederom in de spoelerij maar hij verrichtte ook arbeid op andere afdelingen. Omdat hij werkte in ploegendienst verdiende hij bij Mommers 36 gulden per week en het verschil met die veertien gulden was een welkome aanvulling op de huishoudbeurs van het grote gezin.
Maar kleine kinderen worden groot en kosten steeds meer. Meer inkomsten waren welkom en Pierre veranderde dus vaker van werkgever voor een hoger salaris. Hij herinnert zich na Mommers de firma Straëter en Enneking, waar hij in de twernerij werkte, vervolgens Mutsaers waar hij hoofdzakelijk magazijnwerk verrichtte en ook Swagemakers-Caesar die hem plaatste in de kettingscheerderij. En ja, dan moeten er nog een paar fabrieken zijn maar die herinnert Pierre zich niet. Inderdaad, wel twaalf ambachten.
In 1977 stapte Pierre uit de textielindustrie en kreeg werk bij een papiergroothandel. Het is kort na deze overgangstijd dat hij op persoonlijke medische gronden werd afgekeurd. Het had niets met het werk te maken want dat deed hij maar al te graag. Het werk in de papiergroothandel heeft voor hem maar één jaar mogen duren.
Pierre werd opgenomen in de Diamantgroep waar hij de laatste 25 jaar heeft gewerkt op allerlei afdelingen. Met totaal 23 jaar in de textiel kan hij bogen op een arbeidzaam leven van bijna vijftig jaar. Wat een tijden!
Op de vraag of nu de textiel- of de Diamantperiode de leukste tijd was, antwoordt Pierre: "Beide! In de textiel was vooral het werk erg leuk en zeer plezierig. Ik functioneerde toen lichamelijk nog goed. Bij Diamant lag het accent meer op de mensen, de sociale contacten. Er was daar meer begrip onderling. Logisch omdat de mensen daar dikwijls vanuit eenzelfde medische achtergrond terecht zijn gekomen".
Pierre mag genieten van zijn pensioen. Als vrijwilliger onderhoudt hij met enkele anderen de graven van begraafplaats Heikant-Quirijnstok. Als de grafmonumenten wat inzakken door ouderdom, worden ze gestut. Het groepje van acht waarvan Pierre deel uit maakt, zorgt ervoor dat die begraafplaats er altijd piekfijn uitziet. Dat vrijwilligerswerk wordt afgewisseld met aquajogging, koersbal, een soort jeu de boules, en tekenen/schilderen.
Fotografie: Jan Stads