- Datering van de gebeurtenis: Schrijfwedstrijd 2007
Dit verhaal werd ingezonden voor de schrijfwedstrijd 'De zomerse geheimen van Tilburg'. Deze wedstrijd is onderdeel van 'Tilburg Schrijft', een samenwerking van Cultuurmanifestatie Tilburg 2007 en OBT Midden Brabant.
Als men zegt dat tilburg 201.044 inwoners heeft, is dat de halve waarheid. Terwijl iedereen het gelooft en men dit getal klakkeloos aan- en overneemt. Er gaat er een tweede wereld achter Tilburg schuil. Letterlijk, in dit geval.
Door kolkende masaa`s die je alle kanten opzuigen, zweef je erheen. Het is bijna niet uit te leggen. Je zweeft, zwemt en loopt tegelijk. En toch vlieg je ook.
Om je heen heerst er een duisternis die nog nooit iemand heeft kunnnen beschrijven. Tegelijk geven flikkerdende strepen en andere rare vormen zulk een hel licht af, dat je je ogen bijna niet open kunt houden. En de reis duurt lang. Zo lang zelfs, dat je je begint af te vragen of je er goed aan hebt gedaan. Om de stap te zetten en dit verhaal te geloven. Maar het is niet anders. Je zit er in en je zal het eind bereiken. Hoe dan ook.
Net als je denkt dat je nooit meer aan zult komen, verdwijnt alle snelheid om je heen. Opeens sta je stil in een landschap waarin alles herkenbaar en tegelijk vreemd is. Je loopt er doorheen. Voelt je doelloos, bent op zoek naar de naam van de wereld waarin je bent terechtgekomen.
Opvallend veel vormen zijn niet af. Circels zijn niet gesloten, vissen hebben geen staart en bomen missen takken. De incompleetheid voelt onbehaaglijk en toch ook kloppend. Alsof je de ontbrekende vormen zelf bezit.
Met meer rust dan angst in je hart loop je door. Het pad op, dat je eerst niet had gezien. En daar, op dat pad met afwisselend rode en gele keien, ontwaar je van alles.
Er staan bankjes voor nooit gevoerde gesprekken. Tussen het gras liggen schrijfblokken voor nooit geschreven brieven. En er staan overal mensen om nooit gegeven liefde in ontvangst te nemen.
Je bent verbluft. Nooit geweten dat de duik in die diepe duisternis je verleden naar je toe zou brengen. Is dat de naam van deze wereld? Je verleden? En waar komen al deze mensen vandaan? Herkenbare trekken in hun gelaat geeft een vertrouwd gevoel. Misschien moet het zo zijn, dat je nu hier loopt.
Je rust uit op een bankje en voert het lang uit gestelde gesprek met je vader. Je uit je, voelt je begrepen. Maar stikt tegelijk van het verdriet. Er is nog zoveel te zeggen en je grijpt verward naar een schrijfblok. Niet wetende wat ermee te moeten en tegelijk wordt pagina na pagina vol geschreven. Om nog niet te beginnen over die talloze herkenbare mensen die wachten op een uiting van liefde. Een knuffel, aan aai, misschien enkel een glimlach.
Alsof het pad je leidt, ga je aan alles voorbij. Maar dit keer ga je er niet alleen aan voorbij, je wordt het ook gewaar. Je neemt deel aan je verleden en wist de "had ik maars". Alsof er nooit een eind aan komt. Alsof de verhalen zichzelf blijven vertellen, daar diep onder de grond. En toch mag je gaan, op elk moment dat je besluit dat je weg wilt.
Neem dan de eerste afslag links en houdt je stevig vast. Je zult Tilburg zoals eenieder bekend weer gewaar worden. Midden in het centrum raken de straatstenen je lichaam weer. Je kan naar huis. Vol verhalen, maar waarschijnlijk met zonder toehoorders. Want de meeste mensen denken slechts een metro te horen. Daar, waar de stadskantoren zijn.