De stad verkennen

  • Datering van de gebeurtenis: Schrijfwedstrijd 2007
Dit verhaal werd ingezonden voor de schrijfwedstrijd 'De zomerse geheimen van Tilburg'. Deze wedstrijd is onderdeel van 'Tilburg Schrijft', een samenwerking van Cultuurmanifestatie Tilburg 2007 en OBT Midden Brabant.

Ik zie haar regelmatig in Tilburg. Ze valt me op door haar eenvoudige verschijning, en steeds weer opnieuw als ik haar toevallig zie denk ik: Goh, wat een aardige vrouw.

Ik woon nog niet zo lang in Tilburg, dus ik kijk een beetje om me heen. Wat is dit voor een stad? Wat voor mensen wonen hier? Zal ik hier kunnen aarden?
In ieder geval wil ik nog iets groters dan mijn gezellige 1-kamerappartement. Het is erg moeilijk om hier iets te vinden wat naar mijn zin is. In het centrum ben ik voorlopig echter terecht gekomen in het leukste straatje van de stad - de Telefoonstraat - het is een buurtje op zich. Er wonen ondernemers, gezinnen, studenten. Met kerst verzamelen de bewoners van de straat zich bij het Poppenmuseum voor warme wijn en een appelflap; bij de meubelmaker doet de buurvrouw een kopje koffie. De straat krijgt binnenkort moderne verlichting en bestrating. Wat wil je nog meer....

In de krant valt mijn oog altijd op het Tilburgs Huukske en uit de gekozen woorden blijkt de aard van de Tilburger: recht door zee. Akelig direct soms, maar wel eerlijk.: ‘hij heeft me toch een èrteketèt getrouwd', en: ‘as ons moeder ginne tèèd ha gehad vur den haavermout, dan aateme smèèreges luiwèèvepap'.
Na de T-parade, waar ik aan de kant heb staan kijken, ontstaat weer een duidelijker beeld. Een succesvolle aktiviteit om culturen bij elkaar te brengen. Hoera voor de carnavalsvereniging!

Ze blijft in mijn gedachten, geruime tijd nadat ik haar heb gezien. Alhoewel ze niet zo toegankelijk lijkt, roept ze gewoon iets bij me op waardoor ik contact zou willen leggen. Ik kan uit haar oogopslag opmaken dat ze veel heeft meegemaakt. Soms zie ik haar tijden niet en dat is niet zo verrassend natuurlijk, want Tilburg is groot genoeg. En als ik haar zie is het altijd onverwacht. Als ik naga waar ik haar de afgelopen tijd heb gezien, dan is het in heel verschillende buurten.

Ik ga wel eens fietsen op een zomeravond en dan ga ik graag zonder doel links of rechts en dan kom ik in buurten waar ik niet bekend ben. Dat is ontstaan in de tijd dat ik een woning zocht. Het is verrassend om te ontdekken waar je allemaal terecht komt. Woonwijken met voormalige arbeidershuisjes en diepe tuinen, huizen met onleesbare gevelteksten waaruit blijkt dat het voormalige winkels zijn geweest. Soms kun je in een wijk nog herkennen dat het een op zichzelf staand dorp was, met een kerk en een pastorie. Onverwacht een buurtwinkeltje, een pleintje of een school.


Ik ga ook graag naar de markt op het Koningsplein. Het liefst kijk ik hier naar mensen die samen de markt overgaan. Uit hun houding kun je vaak opmaken wat voor band deze mensen hebben. Familie of niet, moeder en dochter? Scootmobielen, wandelwagens en invalidekarretjes bepalen gelukkig mede het beeld. Zijn het vrienden of is het nou een stel? Hebben ze ruzie gehad, of gaan ze altijd zo met elkaar om? Beelden en verhalen rijgen zich ongemerkt aaneen als een rijkgeschakeerde kralenketting. En als ik thuis ben, moet ik geheid terug omdat ik de geitenkaas ben vergeten.

Op één van de zomeravonden ben ik haar weer tegengekomen. Je zou toch zeggen dat je niet op heel uiteenlopende plaatsen in de stad zomaar eenzelfde persoon tegenkomt. Of het moet iemand zijn die net als ik voor de lol in Tilburg rondfietst. Maar bij haar ligt dat anders.

Zoals gewoonlijk was ik er niet op bedacht haar tegen te komen.
Ze leek in het portiek te rusten en ze had een klein kind op de arm. Ik reed haar voorbij. Haar eenvoud en toch de vanzelfsprekendheid van haar aanwezigheid maakte echter indruk en ik nam een besluit...
Die keer ging ik terug om haar te fotograferen.