Door: Berry van Oudheusden
Frank steekt meteen van wal aan de tafel van het Huis van de jaren zestig, onderdeel van het evenement De Reit. ‘Tegenover ons huis in Kasteel Brederodestraat was een veld. Daar zou oorspronkelijk hoogbouw komen. Toen was er een informatieavond over de cirkelflat van Dré Storimans, die staat er nu. Mijn vrouw zag de maquette en dat alle balkons op het noorden waren gericht. Toen pakte ze dat ding op en draaide het om. Zo zon op het zuiden, zei ze.’
Hij vertelt deze anekdote met licht vochtige ogen, want Maria Pulskens overleed acht jaar geleden. Zij was ambtenaar bij de gemeente en Frank zat in het jongerenwerk toen ze in De Reit neerstreken. Ze kregen er drie kinderen. ‘De wijk was toen nog heel open én kinderrijk. Alle poortjes stonden altijd open. Overal kinderen. Dat was een dynamisch gebeuren. Een groot deel was nog braakliggend terrein. Daar hebben we alles zien ontstaan.’ Ondertussen komen ook mooie sfeerplaatjes op tafel. Van een oude bushalte en hun kindjes in de sneeuw. De cirkelflat in aanbouw. Eén foto is net een filmposter; Maria en twee kinderen in de bushalte, met op de achtergrond de vroegere HTS. Extra sfeer en diepte wordt aangebracht door een bus van de Brabantsche Buurtspoorwegen en Autodiensten.
Volgens Frank bestond de populatie in hun buurt uit ‘gewoon’ volk, hoofdzakelijk afkomstig van buurten binnen de ringbanen. Als hun kinderen jarig waren dan organiseerden Frank en Maria speutochten door de wijk. Daarna werden de speurtochten nog eens overgedaan door de Sint Maartenschool, de school van hun kinderen. ‘De Reit was een groot speelterrein. Ik herinner me nog dat we aan het vliegeren waren. Toen kwam onze vlieger op het dak van zo’n flat van acht hoog terecht. Ik ben naar boven gegaan en door zo’n luik op het dak geklommen. Ineens werd ik doodsbang. Ik heb die vlieger daar laten liggen.’
‘Er was altijd veel betrokkenheid van de bewoners bij de school, bij de kerk, bij de wijk. Dat is allemaal weggevallen. De school is afgebroken, de kerk is afgebroken, het wijkcentrum is er niet meer.’ Zijn vrouw Maria was onder andere voorzitter van het kerkbestuur van de parochie Sint Maarten en voorzitter van de wijkraad. Frank zat in het bestuur van basisschool Sint Maarten. Dan beginnen zijn ogen weer te twinkelen. Tijd voor weer een anekdote. ‘In 1974 deden we onze dochter naar de anti-autoritaire crêche. Die zat in Posjet. Ze brachten haar dezelfde dag weer terug. Ze hadden nog nooit een kind meegemaakt dat zo duidelijk had gezegd dat ze daar NIET wilde zijn. Haha.’
In 2000 kocht het echtpaar Pulskens een huis aan de Professor Gimbrèrelaan. ‘We wilden graag in de wijk blijven. We hadden altijd gezegd als er zo’n patiobungalow vrijkomt dan willen we daar naartoe. En dat gebeurde dus. Ik woon daar nog steeds. Heb het twee jaar leden nog opgeknapt. Ik wil daar blijven wonen. Dat weet ik heel zeker.’ Een overtuigender slotzin heeft schrijver dezes niet vaak gehoord. Het ga je goed Frank!
* alle foto’s collectie Frans Pulskens
Foto 1: Autoloze zondag, 30 december 1973. Dochters Paulien (links) en Anneke Pulskens. Op achtergrond de Prof. Cobbenhagenlaan
Foto 2: Dezelfde dag, een hoogzwangere Maria Pulskens met Paulien en Anneke
Foto 3: Weer dezelfde dag. De ‘filmposter’
Foto 4: De ‘halve’ cirkelflat in aanbouw
Foto 5: boekje van de sluitingsbijeenkomst van de Sint Maartenskerk in 1983
