Je kon er op wachten. Na de eerste officiële besmetting op 27 februari 2020 in Tilburg volgen er nog velen en worden er op nationaal niveau maatregelen getroffen. In groten getale kijken we naar Mark Rutte en aanvaarden we de maatregelen: onze sociale contacten inclusief de kinderen en kleinkinderen buiten de deur opschorten voor onbepaalde tijd en alleen de deur uit gaan voor dringende en noodzakelijke boodschappen. Ongekend! Voor ons als 60-plusser én tot de risicogroep behorend is het vooral de eerste weken wennen. Wat moeten we met onze tijd? Geen lunches of koffie drinken in de stad, geen rondwandelingen in het centrum van Tilburg. Mijn gepensioneerde echtgenoot heeft er weinig moeite mee en spreidt de wekelijkse boodschappen in enkele sessies per week op rustige tijden.
Na de eerste schrik en ondanks de gestaag groeiende lijn besmettingen willen we toch wat aan onze gezondheid doen. Legpuzzels zijn leuk maar niet echt goed voor lijf en leden. Nu wonen we al bijna 38 jaar in een prachtige wijk van Tilburg, de Blaak, met veel groen en het 013- bos in de nabijheid. Een wijk waar veel 60-plussers elkaar kennen van de plaatselijke tennisvereniging, het kleine winkelcentrum, Sarto waar ooit onze kinderen voetbalden of één van de scholen waar we nu vaak staan om de kleinkinderen op te halen. We liepen hier in de directe omgeving al met regelmaat een rondje maar nu met de coronatijd zijn we het rondje van circa 5 km steeds meer gaan waarderen en we wandelen het nu bijna dagelijks, de ene keer linksom, dan weer rechtsom.
In deze periode van medio maart tot nu, medio mei, zien we de natuur om ons heen veranderen. Door de overvloedige neerslag in februari tot halfweg maart, er lijkt maar geen eind aan te komen, staan de sloten tot de rand vol met water en nemen zelfs een deel van de berm in beslag. Er ontstaan spontaan meertjes in de weilanden en in lager gelegen gebieden aan de bosranden, ook kleine stroompjes ontspringen her en der in de natuur om ons heen. De bomen en struiken zijn nog kaal maar de natuur geniet van deze overvloed aan water. De grondwaterstand, die na een hete zomer en droog voorjaar diep in peil gezakt was, komt weer op normaal. We trotseren de buien en genieten van de rust en het landschap in deze prachtige omgeving die we nu nog beter leren kennen. We blijven wel binnen de Blaak. De wereld daarbuiten lijkt verboden terrein.
Medio maart slaat het weer om. De weergoden zijn ons goed gezind en het wordt droger en warm. De legpuzzels gaan de kast in. We hebben het geluk dat we in het voorjaar onder onze overkapping in de ochtendzon kunnen zitten en ik wen al snel aan de dagelijkse routine van de dagen tijdens corona. Wat later uit bed, ontbijten met een krantje, buiten koffie drinken, daarna onze wandeling want rond 11 uur komen we de minste mensen tegen, dan weer lunchen, wat rommelen in de tuin. We zijn nu zelf wat plantjes aan het kweken en het blijkt dat onze geraniums de zachte winter hebben overleefd. Overal ontspruiten er weer plantjes uit de grond en mijn man heeft zijn nieuwe hobby al gevonden: tuinieren!
Ikzelf kan nog niet echt rust vinden. Slechte nachten, als ik iets voel denk ik dat ik wellicht ook corona heb, ik kom er nog niet toe om boeken te lezen en mijn telefoon blijkt onmisbaar voor berichtjes naar vrienden en familie. De wandelingen geven mij gelukkig wel afleiding én ontspanning. We ontmoeten oude bekenden die ook hun dagelijkse rondje maken en kletsen op gepaste afstand. Ik geniet van de wisseling van het seizoen in deze weken. Ik zie de knoppen in de bomen en struiken binnen een week openspringen en de natuur is ineens een explosie van fris groen. We ontdekken een bospad dat uitzicht geeft op de grote grazers in het natuurgebied en dat pad nemen we nu mee in onze dagelijkse wandeling. De natuur verandert. De sloten zijn binnen enkele weken alleen nog gevuld met droge bladeren, de spontane watertjes krimpen per dag totdat er niets meer van over is en het gras keert terug. Het Bels lijntje nemen we mee in onze wandelroute behalve in het weekend. Dan is het lastig om de anderhalve meter aan te houden tussen de vele wielrenners, mountainbikers en skeelers op dit fietspad dat in de wintermaanden nog werd verbreed. Een vooruitziende blik? Wij kiezen dan een grotere ronde die ons door de bossen in de buurt van de Tilburgse waterleiding leiden. Ondanks corona is het genieten en ik vind eindelijk de rust om weer weder te keren tot een hobby van weleer: schilderen. Het wordt een schilderij van de grazers in de wei bij de Blaak. Ik kon niet anders…………..
