Maar voor het overige is het alom stil op sportgebied. Niets op radio en TV, niets in de dagelijkse krant of de periodieke tijdschriften. Geen sportverslagen. Zo af en toe een verdwaald en achterhaald achtergrondartikel; de sportredactie moet toch wat.
En er stonden ons in 2020 toch heel wat uitdagende sportgebeurtenissen te wachten: het Europees kampioenschap voetbal, waaraan het Nederlands elftal met hoge verwachtingen zou gaan deelnemen. De Olympische Spelen in Tokio, waarvoor ’n groot aantal Nederlands sporters in de startblokken stond. Willem II was bezig aan een heel goed voetbalseizoen en stond op het punt om op eigen kracht Europees voetbal af te dwingen. Max Verstappen was een van de kanshebbers voor het wereldkampioenschap Formule 1 autoracen; nog nooit bereikte een Nederlandse coureur de laatste drie. In de Tour de France, de Italiaanse Giro en de Spaanse Vuelta (die nota bene in Utrecht van start zou gaan dit jaar) gooide de Nederlandse Jumboploeg hoge ogen voor een ereplaats in Parijs, Verona en Madrid.
Mocht ik hiermee wellicht de indruk wekken een sportfanaat te zijn? Verre van dat; sport beheerst niet mijn leven; ik blijf er niet voor thuis en kijk er weinig naar op TV, maar volg de sport wel als geïnteresseerde op afstand via radio en krant. Ik ben meer een boekenmens; lees en studeer graag. En ik ben graag buiten en maak dan bij voorkeur lange wandeltochten zoals de Kennedymars (80 km op één dag), meerdaagse tochten zoals het Pieterpad, de vierdaagse van Nijmegen, Valkenburg, Apeldoorn, West Vlaanderen, et cetera. Ik liep samen met mijn oud-studiegenoot destijds aan de Universiteit van Tilburg en nu wandelvriend Peter van den Dungen uit Den Bosch, de Portugese weg naar Santiago de Compostella.
Maar wat ontdek ik nu in deze Coronatijd? Ik mis warempel de sport en heb er heimwee naar. Corona beheerst alom het nieuws. Op de zondagmiddag geen ‘Langs de lijn’ op de radio, een populair sportprogramma, waarin vooral aandacht wordt besteed aan het voetbalverloop op de Nederlandse velden. Spannend: wordt het dit jaar Ajax of AZ? Of toch PSV? En wie gaan er degraderen? Lukt het RKC (ik woonde voorheen in Waalwijk en ben nog altijd ’n beetje fan) om in de eredivisie te blijven? Welke wielrenner wint de Amstel Gold in het Limburgse heuvelland? Gaan de Bossche hockeydames ook dit jaar weer kampioen van Nederland worden? Bereikt Kiki Bertens de volgende ronde op Wimbledon? Ik mis de interviews in de maandagochtendkrant met de kampioenen en de verliezers. Ik mis de voorbeschouwingen aan het einde van de week over de kansen van de landelijke en lokale sportcoryfeeën. Ik mis Radio Tour de France, Radio Olympia, Radio EK voetbal, uitzendingen die gedurende zo’n geheel sportevenement de Nederlandse huiskamers verwarmden. Enthousiaste verslaggevers en presentatoren, afgewisseld met heerlijke populaire liedjes, die naar buiten schallen door de ramen van de versierde huizen. Jawel, anno 2020 kleurden wij Nederlanders, volgens een traditie die ondstond in de jaren tachtig in de vorige eeuw toen het Nederlands elftal Europees kampioen werd, onze huizen knaloranje en hingen er rood wit blauwe vlaggetjes door de gehele straat. Maar dit jaar helaas dus niet.
Toch is er ook dit jaar In Tilburg één kleine woonwijk, gelegen tussen de Ringbaan Zuid en de Stappengoorweg, bij het Koning Willem II College, waar de Nederlandse vlaggen permanent wapperen aan de hagelwitte huizen, als een eerbetoon aan de werkers in de Gezondheidszorg; onze sporthelden in deze Coronatijd.
Tilburg, 12 mei 2020
Peer Elshout